Ona

Gdzieś na blogu wspominałem już, że miałem kiedyś Przyjaciółkę, na której mi zależało. Nawet się zastanawiałem, czy to nie coś więcej, ale nigdy(!) tego "więcej" w sobie ani w Niej nie odnalazłem. Po prostu, szczera przyjaźń, ale nic więcej. Przynajmniej z mojej strony.

Gdy przestraszyłem się, że Ona chyba chce czegoś więcej (podczas gdy ja akuratnie byłem na Nią o coś konkretnego wtedy zły, dawno Jej już to w duchu wybaczyłem --- Ona chyba nie), napisałem Jej wtedy SMSem tylko kilka krótkich słów, mniej więcej: nigdy nie obiecywałem Ci niczego więcej poza przyjaźnią...

To były potworne i okrutne słowa, które dobrze ilustruje taka scena z filmu Lassie (niestety nie potrafię jej odnaleźć), gdy chłopiec z szczerej i prawdziwej troski, z bólem serca skarcił psa dla jego ochrony, by pies jak najszybciej uciekł i był bezpieczny:  już Cię nie lubię Lassie, uciekaj, nie wracaj... 

Dla Jej dobra uważałem, że muszę pozwolić Jej żyć z dala ode mnie, choć tak wiele jako przyjaciółka dla mnie znaczyła... Bo zasługuje na więcej... Tylko, że nie ze mną... Powinna była znaleźć sobie prawdziwego mężczyznę swojego życia... Ja nim być nie mogę...

Te słowa jednak nigdy nie padły, zostało tylko na "uciekaj Lassie"... Wtedy nawet przed samym sobą nie umiałem się przyznać, że jestem gejem, a co dopiero przed Nią...

To była ostatnia chwila naszej znajomości. Żałuję, że wtedy nie byłem tak dojrzały i świadomy, jak teraz. Boli mnie myśl, że Ją zawiodłem w uczciwości naszej relacji. Ona widziała we mnie więcej, niż mogło być... Do niczego bliższego nie doszło, tak szybko to przerwałem. Ale zaufanie nadużyłem... Żałuję, że wtedy nie powiedziałem całej prawdy, że skłamałem... Ale co się stało, to się nie odstanie...

Dziś po tych kilku latach nie wiem, czy nie powinienem się z Nią teraz spotkać. Po tylu latach wytłumaczyć, dlaczego nie mogłem dopuścić, żeby się chciała ze mną związać. Dlaczego zabiłem przyjaźń, póki nie przerodziła się w coś więcej po Jej stronie. Że wtedy nie akceptowałem faktu, że jestem gejem, i szczerze żałuję, że nie zdobyłem się wtedy dla Niej na szczerość. I rozumiem, że może być na mnie wściekła, mogła już dawno zapomnieć o mojej marnej osobie, ma do tego zupełne prawo. A może mimo wszystko wypadałoby teraz powiedzieć, że po przyjacielsku życzyłem i dalej Jej życzę, żeby ułożyła sobie życie. Ja chciałbym być Jej przyjacielem, obserwującym to z boku, ale w tamtej chwili naprawdę nie potrafiłem zaakceptować prawdy o sobie. I na Jej przyjaźń nie zasługuję...

Nie chcę Jej jednak ponownie skrzywdzić. Chyba lepiej milczeć, niż rozdrapywać rany. Nie jestem idealnym człowiekiem, też popełniam błędy. Moim głównym błędem był brak szczerości wobec Niej i siebie samego. Niech nadal ma mnie za złego człowieka, tak będzie Jej łatwiej...

Emeli Sandé, My Kind of Love z albumu Our Version Of Events