Głód

Jestem na głodzie. Dosłownie i w przenośni.

Chyba jeszcze nigdy w życiu nie akceptowałem własnego ciała ani seksualności. Było tylko co raz gorzej, aż do któregoś dnia. Nawet nie wiem, kiedy w tym zakresie zacząłem się zmieniać.

Siedzący tryb życia przez pracę i hobby, brak systematycznej aktywności sportowej, odziedziczone i środowiskowe złe przyzwyczajenia żywieniowe, brak akceptacji siebie, depresja po śmierci bliskiej osoby, irracjonalne kompleksy, zajadanie smutków, brak motywacji do zmiany. Jedyny pozytywny skutek uboczny: mniejsze zainteresowanie ze strony płci przeciwnej.

Zbierałem przez wszystkie lata, by teraz mieć co tracić. Chciałoby się szybciej. Niesamowite, że tyle determinacji można odnaleźć wraz z akceptacją. Walczę o więcej, więc nie przestaję. Choć to początek, a prawdziwy wysiłek i budowanie sylwetki dopiero przede mną, pierwsze efekty diety już są obgadywane (pozytywnie) przez żeńską część mojego otoczenia. Palę się ze wstydu, ale cóż, nie dla niej to robię.

Przede wszystkim odchudzam się dla siebie. Dopóki sam nie zaakceptuję i wciąż wstydzę się swojego wyglądu, nie chcę się pokazywać gdziekolwiek i komukolwiek. Jeżeli w ogóle nie wyglądam aż tak koszmarnie, jak się czuję, to tym bardziej chcę się dalej zmieniać. Nie oczekuję akceptacji w oczach innych, jeśli sam nie znajduję jej we własnych. I nie chodzi o skrajności, bo ani nie zostanę misterem Polski [:)], ani waga czy lustro nie pękają w kontakcie ze mną. Chodzi tylko o choć ciut lepsze samopoczucie we własnym ciele.

Nie wiem tylko, ile starczy mi cierpliwości i silnej woli. Obie niby po trochu wrodzone i wyuczone, ale głód życia na wiosnę rośnie...

Nie godząc się z byciem gejem, przez lata coraz bardziej zamykałem się w domu i przed ludźmi. Choć jestem nieśmiały na nowe sytuacje i nie lubię być (co nie znaczy, że nigdy nie jestem) w centrum uwagi, to duszę, serce i umysł cały czas mam z uśmiechem w pełni otwarte na ludzi i świat. Od samotności wolę pokój pełen ludzi, od cichej mieściny --- tętniącą nocą metropolię. Teraz, gdy wreszcie coraz bardziej jestem sobą, wszystkie głupie wewnętrzne bariery nierównomiernie pryskają.

Póki co, jeszcze wolę spędzać czas samotnie pośród tłumu ludzi lub ze starymi znajomymi. Wreszcie moje zmysły zanurzam w Sztuce bez obaw, co ludzie pomyślą. Jestem głodny Kultury. Kocham muzykę, kino i teatr. Dla nich chętnie łamię rutynę chociażby w środku tygodnia, by tylko wyrwać się z jednej miejscowości do drugiej, choćby kosztem portfela i zarwanej nocy, bo rano do pracy. Odkrywam nawet wrażliwość na te rodzaje sztuki, za którymi generalnie nie przepadam. W końcu nic co ludzkie nie jest mi obce. Nie są to puste słowa. Choć muszę je sobie wciąż przypominać.

Przestałem się przejmować reakcją otoczenia na takie moje "fanaberie". Głównie reakcją Domownika, w którego oczach burzę święty porządek rzeczy (a jakże dopiero zamierzam zburzyć...). Przestałem mieć wyrzuty sumienia, że wszyscy z trudem ciułają grosz do grosza, żeby wydać go na podstawowe potrzeby bytowe, podczas gdy ja "marnuję" jakieś pieniądze na "przyjemności" (niech i tak Im będzie, jeśli tylko tyle rozumieją i widzą). Porzuciłem nawet obawy przed krzywymi spojrzeniami zaobrączkowanych matek, którym rodzinne obowiązki uniemożliwiają korzystanie z życia (tak Im się w każdym razie wydaje).

Wcale nie podoba mi się bycie singlem, ale skoro co najmniej przez jakiś jeszcze czas nadal nim jestem, to czemu czasem by nie korzystać.

Czy nie rzucić się głębiej? Kilka rzeczy w mojej miejscowości i pracy doskwiera, duża zmiana w życiu mogłaby dopomóc jeszcze większym, pożądanym i wymarzonym zmianom. Jakże mam być sobą, wciąż mieszkając z rodziną, która nic nie wie. A jak się dowie, może być różnie. Głupi racjonalizm gasił podejmowanie ryzyka, ale tak do niczego nie dojdę. W wyścigu szczurów uczestniczyć nie chcę, ale wszystkiego w życiu jeszcze nie osiągnąłem.

Rok wielkich życiowych wyborów jeszcze się nie skończył. Do niektórych głodny wszystkiego chłopiec w środku mnie dopiero dorasta.

PS.

Fajnie byłoby wiedzieć, że ktoś w rodzinie też jest gejem, że nawet w rodzinie nie jest się samemu... Serce i rozum podpowiadają, że Kogoś można wprost zapytać, ale strach przed pomyłką jest silniejszy...

piosenka: MGMT, Time to Pretend z albumu Oracular Spectacular, 2007
wideo: ekipa Original Skateboards w Puerto Rico, 2009