Ich to nie obchodzi

Znacie ten filmik?

Oto na pytanie: "Jestem gejem. Boję się powiedzieć o tym rodzicom. Czy jest jakiś dobry moment, żeby z nimi porozmawiać?" odpowiada doktor nauk medycznych Zbigniew Liber, podpisany na filmie jako ginekolog, położnik i seksuolog w Prywatnej Klinice Ginekologiczno-Położniczej NZOZ "Life".

Film ten obejrzałem po raz pierwszy kilka lat temu, na długo przed tym, zanim zaakceptowałem fakt, że jestem gejem. Ale już wtedy tak naprawdę wszystko wiedziałem (odsyłam do poprzednich postów na blogu). Przy pierwszym oglądaniu myślałem, że to świadoma prowokacja, żeby wykazać niesłuszność postawionej tezy. Ale filmik się skończył i nikt niczego nie odkręcał. Za drugim oglądnięciem myślałem, że to jakiś kiepski żart. Za trzecim razem, że to jakieś nieporozumienie. Do dziś nie widziałem bardziej szkodliwego filmu, niż ten powyższy.

Oto co mądrego ma do powiedzenia ów lekarz:

A po co masz w ogóle mówić rodzicom, że jesteś gejem?
Co ich to w ogóle obchodzi?
To jest twoje życie, twój problem.
Chyba, że jest sytuacja, w której, no, musisz coś na ten temat powiedzieć.
Przecież to, że przychodzi kolega do kolegi, oni siedzą w pokoju i tam czytają książki czy słuchają płyt, czy podpieszczają się, nawet seksualnie, to o niczym nie świadczy.
Przecież nie wchodzi mama za każdym razem i nie pilnuje cię w pokoju, co ty tam robisz z kolegą.
Przecież to bezsens.
Więc po co im taka wiadomość.
Ta wiadomość im nic nie zrobi.
Bo co oni mają z tą wiadomością zrobić.
Ucieszyć się?
Skląć cię?
Zbić cię?
Wyrzucić cię z domu?
Bez sensu.
Nie ma powodu chwalić się tym, że jesteś gejem.
Nie mam nic przeciwko gejom, ale śmieszą mnie ci, którzy się chwalą, że są gejami.
Po co?
Komu to jest potrzebne?
Czy ten, czy ów, przyznaje się, że jest gejem?
Mnie to nie interesuje, kto jest gejem.
Mnie to nie przeszkadza.
Ja nie jestem, i wcale się tego nie wstydzę, że nie jestem.
I również nie wstydziłbym się, gdybym był, ale nie chwaliłbym się.
Czy ja mam się chwalić, że jestem heteroseksualny?
No to też byłoby śmieszne.
Przychodzę do domu i mówię rodzicom: ja jestem hetero.
I co ich to obchodzi.
"Ja jestem gejem" --- jakim gejem?!! "Gej: masz koszulkę Versace? Nie. Masz Porsche? Nie. No to ty jesteś pedałem" --- tak jak w tym dowcipie.
Nie opowiadaj, że jesteś gejem.
No dlatego nie ma powodu, żeby się chwalić taką sytuacją.
Bo to jest twoja prywatna sprawa, twoja prywatna rzecz, twoje odczucia.
Masz do tego w pełni prawo jako człowiek.
Natomiast nie musisz się tym chwalić, nie musisz wszystkim opowiadać.
Bo to nikogo nie interesuje.
A biedni rodzice będą tylko płakali, że coś zrobili złego.
Że to przez nich ty jesteś gejem.
Po co im to?
Nie ma żadnego znaczenia.
Jak cię będą indagować bardzo długo, dlaczego nie, dlaczego nie chodzisz z dziewczynami, dlaczego się nie żenisz, to wtedy powiesz, że masz na to czas.
Więc cię nie interesują dziewczyny.
Interesuje tyle rzeczy jest interesujących, które możesz im odpowiedzieć.
Że odpowiedzenie im "bo ja jestem gejem" jest na samym końcu.

Czy tylko ja skrajnie negatywnie odebrałem wypowiedzi tego lekarza?

Jest w tym tak wiele fragmentów groźnych dla kogoś takiego jak ja kilka lat temu, że nawet nie wiem, od czego zacząć. Nie powiem, żeby film ten zaważył na moich poprzednich chybionych zaniechaniach. Na pewno odzwierciedla błędny tok mojego dawnego myślenia.

Od milczenia temat nie znika. Milczenie nie oznacza, że nas tu nie ma, że nie żyjemy, że nic nie czujemy i nie kochamy (miłością duchową). Przemilczenie homoseksualizmu nie rozwiązuje żadnego "problemu". Jeśli będę wszystkich okłamywał, nie znaczy to, że przestałem być gejem, choć kiedyś sobie wmawiałem, że tak właśnie jest. Mój problem w środku będzie się tylko potęgował. I wtedy rzeczywiście dopiero stanie się realnym problemem dla wszystkich. Teraz, po akceptacji, przestał być.

W jednym tylko pan doktor ma rację, mówiąc, że nie ma obowiązku wyjawienia orientacji. Możesz siedzieć cicho do końca życia, może nawet ci się uda i nikt nie zauważy całej Twojej bogatej osobowości. Bo nie musi, ani Ty nie musisz.

Tak, prawem człowieka powinno być prawo do wyboru, czy ja chcę ujawniać komukolwiek swoją prawdziwą tożsamość. Jeśli orientację seksualną chcę zostawić w tajemnicy, nikt nie powinien mnie na siłę zmuszać do publicznego ani nawet prywatnego obnażania mojej psychiki.

I na tym zakresie życiowa mądrość pana doktora ulega wyczerpaniu. Reszta może wyrządzić więcej szkody niż pożytku.

Należy pamiętać, że to są twierdzenia seksuologa i ginekologa, natomiast nie jest mi wiadomo, aby pan doktor był również psychologiem. Śmiem twierdzić, że z jego wypowiedzi wynika, że na psychologii się nie zna.

Ja wypierałem się mojego homoseksualizmu właściwie całe dotychczasowe życie. Heteroseksualisty to ze mnie nie zrobiło, ale przynajmniej utwierdziłem się w tym, że nie stworzę związku, w którym szczęśliwa będzie kobieta i szczęśliwy będę ja. Większość ludzi mimo wszystko ma jakieś potrzeby seksualne, a jeśli nawet je zagłuszy, to i tak zostaje potrzeba fizycznej bliskości z osobą określonej płci. O ile od siebie mógłbym oczekiwać wyciszenia seksualności, nie mam żadnego prawa oczekiwać tego samego od partnerki mnie geja. O ile siebie mógłbym masochistycznie pogrążyć w cierpieniu w samotności przy wspaniałej kobiecie, to nie potrafię tego Jej wyrządzić, bo Ona też będzie równie, a może bardziej, samotna jak ja. Nie byłbym dzisiaj w stanie za cenę swojej normalności świadomie nakłaniać kobiety do takiego związku.

Każdy musi rozpoznać i wybrać swoją drogę, a doskonale sam wiem, że nie jest to łatwe, w dodatku w ciągu i na końcu drogi nie zawsze znajdzie się rycerz (lub księżniczka). A przynajmniej nie ten w 100% wymarzony.

W życiu każdego człowieka istotną rolę odgrywają różni ludzie: rodzice, rodzeństwo, rodzina, przyjaciele, znajomi...

Relacje społeczne, których pan doktor nie rozumie, nie wymagają wcale od gejów i lesbijek, żeby pozostawali w ukryciu, tak długo jak się da, aż ich ktoś brutalnie zdemaskuje. Potrzeba normalnej relacji z drugą osobą (odpowiednio do bliskości) wymaga (w odpowiednim stopniu) prawdziwości, naturalności, otwartości, szczerości i odwzajemnienia. Bariera tajemnicy i kłamstwa wszystko to powoli zabijają.

Nieprawdą jest, że "ich to nie obchodzi". Wręcz przeciwnie, bez względu na orientację, prawdziwi bliscy (zwłaszcza rodzice) chcą jak najlepiej dla nas i nie wszystkim jest to obojętne. Skoro zaś czuję, że muszę komuś o tym powiedzieć i już więcej nie wytrzymam, próbuję rozważnie i mądrze przygotować ich i siebie na to. Bez pośpiechu. Ale nie oznacza to, że muszę milczeć, bo pan doktor tak powiedział. Duszenie problemu w sobie i tylko w sobie do niczego dobrego nie doprowadzi, poza głupimi myślami, których oby nigdy nikt nie próbował realizować przed zrozumieniem filmów pod hasłem It gets better na YouTube. Oczywiście, na pierwszy raz nie muszą to być rodzice. Może to być przyjaciel, przyjaciółka. A nawet ktoś obcy, choć zaufany.

Zamknąć usta przed całym światem? Bo usta chcę zamknąć ja, czy też zamyka mi je świat? Bo tego wcale nie potrzebuję?

Karl X Johan, Flames, 2010 (teledysk z 2011)