Wciąż

Jestem.

Jestem jednym z wielu ludzi, którzy żyją.

Bywam człowiekiem, który też myśli i czuje.

Chciałbym nim pozostać...

Tak łatwo wyróżniać się w tłumie, gdy ma się kolorowy kapelusz na głowie. Jakże ciężej jest być zwykłym człowiekiem w czapce-niewidce. Kto takiej nie miał na sobie, temu trudniej to zrozumieć. Spróbuję to troszeczkę wytłumaczyć.

Tak, ukrywam się. Jestem gejem, choć na co dzień wciąż mało kto o tym w moim otoczeniu wie.

Wybaczcie mi, proszę, że się narzucam, że śmiem twierdzić, że w ogóle istnieję...

Przecież nie było mnie tyle długich lat... Tak długo wmawiałem sobie dokładnie to, czego ode mnie w moim otoczeniu oczekiwaliście –– może nigdy wprost, ale dało się to wyczuć w rozmowach, pytaniach, odpowiedziach, komentarzach, żartach, docinkach... Wszyscy włącznie ze mną uważaliśmy to za takie oczywiste. Jakże w ogóle mogłoby być inaczej. Ale nie jest i nic tego nie zmieni. Nie mam pretensji do nikogo, prócz siebie samego, że tak długo oszukiwałem Was i siebie. Przepraszam.

Nie ma znaczenia, kim jestem, bo jestem nikim, bo chcę być sobą, bo jestem Tobą, bo jestem Nim. Jestem tutaj, żyję pośród ludzi. Jestem członkiem Waszej rodziny, sąsiadem, współpracownikiem, kolegą ze szkoły lub studiów. Generalnie niepozorną osobą, którą mijacie w sklepie lub na ulicy. Znacie mnie doskonale lub przelotnie. Dla jednych być może jestem miłym skrawkiem lub nawet jakąś zauważalną częścią Waszego pięknego życia. Niewątpliwie są i Tacy, co za mną nie przepadają, być może ze wzajemnością. Cóż, trudno, nie jestem ideałem, jestem tylko człowiekiem, choć nie chcę nikogo skrzywdzić, wychodzi różnie. Większość osób mijam i większość mija mnie gdzieś obok obojętnie.

Chcę jednak dalej żyć. Prawdziwie żyć, prawdziwie kochać. Chcę dalej być pośród Was. Nie odbierajcie mi, proszę, mojego człowieczeństwa tylko dlatego, że nigdy nie będę taki, jak Wy...

Tak jak Wasi życiowi partnerzy i partnerki uczestniczą razem z Wami we wspólnym życiu pośród wszystkich ludzi w Waszym otoczeniu, w rodzinie, pracy, szkole –– tak i ja chciałbym żyć z moim życiowym partnerem (być może kiedyś się odnajdziemy) w społeczeństwie. Niczego więcej nie śmiem oczekiwać. Choć i to, włączywszy telewizor, już tak strasznie dużo...

Ten blog jest dla mnie takim własnym Brokeback Mountain, dotąd jedynym miejscem, do którego przynajmniej na razie musiałem uciekać, by stać się sobą, by poznać siebie. To jest świadectwo mojej drogi, na której początku było całkowite wyparcie mojej orientacji seksualnej. To autopsychoterapia. Powolne wyjście z nieudolnie udawanego heteroseksualizmu i dziecięcego wypierania homoseksualizmu. Docieranie do dojrzałości emocjonalnej, dorosłości psychicznej. Do miłości. Chcę ponownie żyć dla ludzi, dla mężczyzny mojego życia, dla siebie.

Wydaje mi się, że faktycznie zmieniam się. Zadziwiające, że w ogóle można odnaleźć tak wiele sił do pokonywania własnych ułomności i przeciwności, by po prostu prawdziwie żyć.

Zakładałem bloga dla siebie, nie sądziłem, że ktoś będzie częściej zaglądał na siódme i pół piętro prowadzące do mojej głowy (niczym jak w Być jak John Malkovich), moich oczu (niemal jak w The Truman Show) i mojego serca.

Być może moje doświadczenie pomoże innym w podobnej do mojej sytuacji. Być może niektórym doda wiary w siebie, że można, że uda się, że dasz radę.

Nie powinienem wypowiadać się w imieniu Osób Heteroseksualnych, pośród których jeszcze do niedawna sam siebie postrzegałem, bo do takich nie należę, nigdy nie należałem (choć kłamałem, że tak jest) ani nigdy należeć nie będę. Mimo to potrafię zdobyć się na obiektywizm, nie przestając dostrzegać wspaniałości i wielkości niektórych Ludzi nawet wówczas, gdy jedni z Nich są gejami, a inni im, w tym mnie, życzą wiecznego potępienia...

Nie powinienem jednak wypowiadać się też w imieniu Gejów, bo choć cały czas byłem, jestem i chcę zawsze w pełni być jednym z nas, to przecież stawiam dopiero bardzo pierwsze kroki, pomimo relatywnie posuniętego wieku metrykalnego [za którą to autoironię najmocniej przepraszam wszystkich starszych ode mnie ;-)].

Jednakże, w jakiś sposób zgodziłem się na wyciągnięcie przed tablicę. Obudziłem się pośród grona kilku nowych Czytelniczek i Czytelników mojego skromnego bloga. W duchu marzę, żebyśmy wszyscy mogli sobie tu dalej towarzyszyć: czasem milczącym wysłuchaniem, czasem komentarzem z dobrą radą lub zasłużoną krytyką. Bez względu na płeć i orientację, dokładnie tak samo, jak mijamy się na ulicach.

Stardust, z takiego pięknego pyłu gwiezdnego jak Ty budują najwspanialsze galaktyki, gwiazdy i planety!! Dziękuję!

Podtrzymuję mój pozytywnie niedowierzający zachwyt („wow”), że istnieją Ludzie, na których uznanie i akceptację przynajmniej ja nie czuję się dość zasłużony, a mimo wszystko nie zostałem przez Nich zrównany z ziemią za moją odmienność, szczerość, niedoświadczenie... I za to Im–Wam dziękuję!!

Od jakiegoś czasu towarzyszę Waszym hetero-, bi- i homoseksualnym życiom opisywanym (w różnym stopniu) przez Was na Waszych blogach w ostatnich latach. Cieszyliśmy i smuciliśmy się razem, choć ja tak poniewczasie...

Niektóre Piękne Dusze poddają się: nie chcą już nigdy więcej cierpieć przez żadną nową miłość, albo odwrotnie, chcą w cierpieniu przez dawną miłość doczekać swych ostatnich dni...

Cóż ja mogę wiedzieć o życiu, o ludziach, o miłości... Nie wiem nic... Czy warto ryzykować? Przereklamowany mit, a może niebezpieczna loteria? Chemiczne uzależnienie?

Wciąż wierzę w miłość, chcę ją widzieć w ludziach, skrycie trzymam kciuki za Niektórych, sam też chcę jej poszukać.

Nie zawsze będzie ckliwie, romantycznie, czule, a może patetycznie, poważnie, krzepiąco lub zabawnie (także tu na blogu)... To tylko nasze życia, nieustannie zmieniają się, o ile nie zamykamy się przed światem, zawsze możemy uchylić choć okno... Przede wszystkim od nas samych zależy, co w życiu jeszcze przed nami...

Snow Patrol, You could be happy z albumu Eyes Open, 2006