Pasja

Wolny czas można poświęcać różnym rzeczom: partnerce/partnerowi, wychowaniu dzieci, opiece nad rodzicami, pracy po pracy, Bogu, wolontariatowi, pasjom, rozrywkom, nałogom itd. Lub wielu z takich rzeczy naraz.

Ja mam kilka pasji/hobby, które dają niesamowitą frajdę i w pewnym zakresie złudne poczucie pożyteczności mojej marnej osoby na tym świecie... Oddawałem im się tak bardzo, że niemal każdą wolną chwilę po pracy, w weekendy, święta, na urlopie lub na chorobowym, poświęcałem tylko jednemu. Co najmniej kilka, jeśli nie kilkanaście tysięcy godzin w ciągu ostatnich kilku lat, poświęciłem temu specyficznemu "nałogowi" (hobby), który mnie wciągnął na maksa. Rodzice mają mi nawet za złe, że tyle temu poświęcałem. Mama, co prawda początkowo sceptyczna, ale nawet doceniała efekty i chwaliła się mną. Tato nigdy się nie interesował, czym zajmuje się jego syn (to ja lub ktoś inny czasem mu coś szepniemy).

W pewnym sensie stało się to moją odskocznią od codziennych problemów, od ukrywania homoseksualizmu, od udowadniania sobie, że mogę nie być gejem. Mogłem zająć czymś czas (taka zapchajdziura), zrobić coś fajnego dla niektórych osób, a przy okazji nie musiałem nawet tłumaczyć, że nie mam czasu na dziewczyny, odpowiedź przecież była widoczna jak na tacy, jeśli kto dociekał. Oczywiście, nie wszyscy to rozumieli, niektórzy byli zawiedzeni, czekając na moją weselną wódkę, ale generalnie czasu przecież nie marnowałem, więc co wytrwalszym zamykało to usta.

Dzięki tym pasjom poznałem też mnóstwo wspaniałych osób. Większość tylko wirtualnie, niektóre osobiście, z czego bardzo się cieszę. No ale czasem łatwiej było kontaktować się tylko wirtualnie, gdy uzasadnione i nieuzasadnione kompleksy, w tym związane z homoseksualizmem, decydowały o poczuciu niskiej wartości, tak niskim, że nie byłem godzien z Nimi się spotykać...

Czy komukolwiek się przydałem? Czy moja praca była dla kogoś pożyteczna? Nie mnie to oceniać. Być może coś tam w małym zakresie paru osobom troszeczkę pomogłem...

Od dwóch miesięcy całkowicie przerwałem te półtora dodatkowego, darmowego etatu nad tymi pasjami.

Czy moje hobby daje mi szczęście i satysfakcję? W pewnym zakresie, ależ oczywiście, że tak. Nawet dziś — gorzko nienawidząc siebie, a może tylko moje decyzje, jak mogłem wcześniej tak bardzo uciekać przed życiem osobistym — mimo wszystko wiem, że coś tam dobrego zrobiłem. Czy było warto? Naprawdę, nie wiem. Subiektywnie, cena była bardzo wysoka. Żałuję, że obudziłem się dopiero teraz, ale z drugiej strony, byłaby wielka szkoda, gdybym tylu rzeczy nie zrobił, a jednak mi się udało. Powinienem był tylko oprócz tych rzeczy zająć się też innymi... No, ale co się stało, to się nie odstanie, teraz los wciąż jest w moich rękach...

Czy i kiedy powrócę do pasji? Znów nie wiem. Kiedyś na pewno, ale chyba muszę sobie dać jeszcze trochę czasu. Z jednej strony, tęsknię już trochę do tego wiru pracy nad tymi pasjami, jak i do współpracy czy kontaktów z tymi wszystkimi fantastycznymi Ludźmi. Z drugiej strony, boję się, żebym znów nie stracił z punktu widzenia kogoś, kto dla mnie powinien być najważniejszy, a nigdy dotąd nie był, bo go nawet nie szukałem, ani nie dawałem się znaleźć... Bo zapomnieć o potrzebie miłości na krótką (nawet kilkuletnią) perspektywę bardzo łatwo, natomiast w dłuższej perspektywie, te hobby powinny być tylko dodatkami do mojego życia, ale nie powinny go zastępować, przenigdy.

Budka Suflera, Nowa Wieża Babel z albumu Nic nie boli, tak jak życie, 1997