Napiętnowany

W Międzynarodowym Dniu Walki z Homofobią (17 maja) wracam myślami do Dnia Geja (15 maja). W tym dniu minęły równo 3 miesiące odkąd pierwszy raz przyznałem się przed sobą, że jestem gejem. To wtedy nieśmiało zacząłem ten blog. Nie wiedziałem, co z nim pocznę, czy będę pisał dalej. Czułem tylko, że samotność nie jest moim powołaniem. Dopiero po trzech kolejnych tygodniach z trudem napisałem kolejny post, a potem następny, i następny, i następne...

Zacząłem powoli rozwiązywać mój "problem" z homoseksualizmem. Zrozumiałem, że "problemem" wcale nie jest sama orientacja, lecz jej negowanie i wypieranie z mojego życia. Na blogu zacząłem poruszać różne tematy dotąd skrywane w sercu i duszy. Zacząłem czytać i komentować inne blogi o życiu, w tym o życiu Gejów. Początkowo starałem się czytać wszystko chronologicznie, od Waszych internetowych początków...

Po kilku takich blogowych lekturach... wysiadam. Do współodczuwania cudzych przeżyć przyzwyczajony jestem, ale już porównywanie mojego życia z Waszym jest dla mnie zbyt bolesne. To są długie lata Waszego pięknego życia i mojego żałosnego niebycia. Gdy Wy byliście, mnie jakoby nie było. Szczerze żałuję i przepraszam, że tak długo ukrywałem się przed Ludźmi i samym sobą. Oczywiście, byłbym nieuczciwy utrzymując, że w tym czasie nie przeżyłem niczego istotnego. Przeciwnie, w moim życiu też zadziało się mnóstwo wspaniałych oraz kilka tragicznych rzeczy. Moje życie wydawało się mieć sens, jednak czegoś, kogoś brakowało. Dzisiaj blogi staram się czytać na bieżąco, ale prześledzić najciekawszych od początku na razie nie potrafię, choć chciałbym.

Przez te trzy miesiące dużo się zmieniło w moim życiu. Zaakceptowałem niepodważalny fakt, że jestem gejem. Wirtualnie poznałem wspaniałych Ludzi. Jestem gotów przyznać się do mojej orientacji seksualnej twarzą w twarz przed niektórymi moimi znajomymi, a nawet niektórymi krewnymi, choć na razie do tego nie doszło. Zmieniam się w środku, zmieniam się na zewnątrz (trzy osoby powiedziały już "stop", ale to nie koniec). Próbuję wyzbywać się niektórych kompleksów. Nie czuję tego czasu, że to tylko tyle; dla mnie jakby minął rok...

Co więcej, niedawno przed Jednym z Was nieoczekiwanie... ujawniłem się, choć tylko wirtualnie, choć Go nie znam, choć sam jest przecież niezwykły. Nie planowałem nic z tego, co się stało. Byłem przeświadczony, że powinienem bezinteresownie coś zrobić, ale wpierw musiałem się przełamać (dalej nie czuję się z tym komfortowo, przepraszam!). Na koniec dodałem coś, przez co może się dowiedzieć o mnie wszystko. To wciąż jedyna Osoba, która wie. W tym sensie, nieodwołalnie odgiąłem pierwszy palec własnej ręki...

Jednak największego piętna nie wywieramy zaskakując i odkrywając samych siebie, lecz gdy zaskakuje nas ktoś inny: raz, drugi, trzeci... aż traci się rachubę.

Tyler Ward (pianino: Kurt Schneider), The Hardest Thing, 2011