Co by było gdyby?

Czym różniłoby się moje heteroseksualne życie od homoseksualnego?

1

Gdybym nie był gejem, prawdopodobnie miałbym inne relacje z otoczeniem. Być może nie miałbym kompleksu niespełnionych oczekiwań rodziców. Prawdopodobnie od dziecka miałbym więcej kolegów, a mniej koleżanek; tych pierwszych być może mniej bym się krępował. Jest dość prawdopodobne, że miałbym teraz mi obce stereotypowe zainteresowania (sport, motoryzacja), za to nie miałbym innych teraz posiadanych (muzyka, film, teatr). Możliwe również, że po studiach byłbym bardziej odważny w karierze zawodowej, nie bałbym się sukcesów.

Gdybym nie był gejem, prawdopodobnie nie uciekałbym od miłości i seksu. Być może miałbym pierwszą sympatię jeszcze w szkole podstawowej, a do matury mógłbym przeżyć wszystkie miłosne wzloty i upadki. Prawdopodobnie w którymś momencie byłbym w poważnym związku, który po studiach mógłby się zakończyć małżeństwem. Być może nawet miałbym już nie jedno, ale nawet więcej dzieci. Prawdopodobnie byłbym dumą rodziców i rodziny.

Gdybym nie był gejem, prawdopodobnie nie wiedziałbym, co znaczy cenzurować swoje zachowanie. Miałbym normalniejsze podejście i relacje zarówno z kobietami, jak i mężczyznami. Być może miałbym nieco więcej znajomych ze szkół i studiów. Swobodniej byłoby mi nawiązywać nowe znajomości.

2

Wszystko "gdyby", bo heteroseksualny nigdy nie byłem, więc muszę to sobie wszystko wyobrażać, dla mnie to jest jak SF.

Ponieważ jednak nie byłem też gejem, bo będąc homoseksualny nie potrafiłem przebić się przez oczekiwania otoczenia i trwałem na uboczu, ani tu, ani tu, tak na prawdę żyłem w swoim własnym, innym świecie.

Nie randkowałem (ani z dziewczynami, ani z chłopakami). Nie chodziłem na imprezy. Nie pijałem alkoholu. Nie zachowywałem się swobodnie. Unikałem sytuacji, rozmów i znajomości, które groziłyby mi wyrażaniem uczuć lub prawdy.

Bo jak tu normalnie rozmawiać o fajnej (przepraszam za uprzedmiotowienie) dupie i jej cyckach, fajnej bryce czy beznadziejnej bramce, gdy nie chcę nawet udawać, że mnie to interesuje.

Próbując zachowywać się tak, jak oczekiwało tego ode mnie otoczenie, stworzyłem w sobie wewnętrzny filtr, blokujący prawdziwego mnie przed światem. By nie rozmawiać o rzeczach, o których jako nie-gej uważałem, że mówić nie powinienem: o samych facetach, o sztuce i kulturze, o uczuciach. By nie reagować spontanicznie i naturalnie, bo moje naturalne zainteresowanie mężczyznami i stereotypowy sposób bycia byłyby narażone na ujawnienie.

O zagłuszaniu seksualności już pisałem, niestety wszystko to było prawdą. Próbowałem odciąć się od bodźców wzrokowych, dźwiękowych, zapachowych, dotykowych... Zmysłowa wstrzemięźliwość i celibat. Koszmar. Agonia. Nieporozumienie. Kto nie przeżył, ten nie zrozumie. Na szczęście przeszłość.

3

Gdyby mnie ktoś za młodu wyciągnął z szafy (tj. za mnie ujawnił orientację seksualną) albo gdybym wtedy wyszedł sam, moje życie byłoby zupełnie inne.

Prawdopodobnie okres dojrzewania przeżyłbym znacznie bardziej burzliwie. Wszystko byłoby naturalne, nie unikałbym tak wielu rzeczy, rodzice próbowaliby mnie pewnie "nawrócić", ale z czasem by mnie zaakceptowali, tak myślę. Prawdopodobnie byłbym nieco bardziej spontaniczny, naturalny, otwarty i szczery wobec wszystkich ludzi, nie tłumiąc uzewnętrzniania myśli, uczuć, odruchów...

Być może w szkołach byłbym szykanowany, nie wiem. Być może byłbym bardziej rozwiązły, tego też nie wiem. Być może byłbym nieodpowiedzialny, a może tylko miałbym pecha, w niewłaściwej chwili z niewłaściwym człowiekiem złapałbym HIV; nie mogę wykluczyć, że tak mogłoby być. Wydaje mi się tylko, że różne cechy mojego charakteru wykształciły się niezależnie od skrywania orientacji i nic takiego złego by się nie stało. Gdybanie.

A może nastoletni coming out ograniczyłby się do wąskiego kręgu, wiedzieliby nieliczni. Wśród nich prawdopodobnie zachowywałbym się swobodnie, ale na zewnątrz być może również byłbym nieco bardziej naturalny. A ujawnianie orientacji każdej kolejnej osobie być może byłoby tylko kwestią odpowiedniego kontekstu chwili.

4

Ten blog jest dla mnie autopsychoterapią. Jest drogą. Zmieniam się. Zrzucam kajdany, które sobie sam założyłem. Może czasem powoli, może sam chciałbym szybciej, ale jednak. Widzę, ile zostawiłem za sobą, domyślam się, ile jeszcze przede mną, dokonuję rozeznania, co dalej.

Jakie życie czeka mnie teraz? Czy chcę teraz popełniać wszystkie te błędy, które powinienem był popełniać w młodości? Jak ma wyglądać moje życie poza szafą?

Nie wiem! Coraz częściej porzucam planowanie, poddaję się wydarzeniom, nie mając nad wszystkim kontroli, choć tej skłonności zbyt często jeszcze ulegam. Co będzie, to będzie :)


Wczorajszy Onet odświeżył trzy historie o wspólnym tytule: Mam 30 lat i nie uprawiałem jeszcze seksu.

Paweł, 31 lat, anglista

Trochę nie pasuję do tego zacnego grona, bo „dziewictwo” straciłem rok temu! Tyle lat zajęło mi uzyskanie dojrzałości seksualnej. Dopiero na dwa miesiące przed 30-stką odważyłem się powiedzieć sobie i światu: „Tak, jestem gejem. Nie sypiam z kobietami, bo chcę to robić z facetami!”. Odkąd pamiętam starałem się poskromić homoseksualne ciągoty. Nie miałem wątpliwości, że od dziewczyny, z którą się spotykałem, wolałem jej brata, a widok ojca mojej narzeczonej powodował u mnie tak silny wzwód, którego nie umiała wywołać żadna erotyczna sztuczka córki. Choć wszyscy sugerowali mi, że jestem gejem, skutecznie starałem się to wypierać ze świadomości. Do czasu, kiedy nie lądowałem z tą czy inną dziewczyną w łóżku.

Kilka lat temu spotykałem się z Magdą. Bardzo chciałem, żebyśmy zostali parą. Robiła wrażenie na facetach – inteligenta, szczupła i wysoka blondynka. Słowem – marzenie wielu heteroseksualnych gości. Uwielbiałem spędzać z nią czas, imprezować, wyjeżdżać na wakacje, ale elektryzowała mnie myśl o wspólnej nocy. Z Magdą się nie udało, ale potem była Paulina. Trzy podejścia zakończone katastrofą. Powód: brak erekcji i lęk przed tym, że nie zrealizuje się w roli łóżkowego partnera. Najlepiej wspominam związek z dziewczyną, z którą byłem najdłużej, czyli z Igą, w ogóle nie myślała o seksie. Miało być „po bożemu, po ślubie” (śmiech), co z jednej strony mnie bawiło, z drugiej dawało poczucie bezpieczeństwa.

Moja seksualna abstynencja była wynikiem silnego wypierania homoseksualizmu. Wolałem pozostać prawiczkiem, niż sypiać z kobietami. Z drugiej strony nie decydowałem się na seks z facetem w obawie przed tym, że to mi się spodoba. Kiedy po raz pierwszy wylądowałem w łóżku z moim obecnym chłopakiem, Łukaszem, poczułem się dobrze, naturalnie. Tak, jakbym czekał na to od lat. Seks przestał mi się kojarzyć z traumą, a z przyjemnością. Cieszę się, że nie muszę już oszukiwać ani krzywdzić zarówno swoich partnerek, jak i siebie.

Monika Błaszczak, psycholog: Paweł był typowym homoseksualistą, który nie mógł pogodzić się ze swoją orientacją. Bardzo chciał stworzyć szczęśliwy związek z kobietą, ale paraliżowała go myśl o tym, że mogliby razem uprawiać seks. Tak jak wspomina, w jego przypadku stopień wyparcia homoseksualizmu był na tyle silny, że chciał uwolnić się od myśli o stosunku z innym mężczyzną. Uważam, że tylko to było przyczyną wewnętrznej blokady uniemożliwiającej mu spełnienie seksualnych fantazji.

Paweł to nie ja, ale nasze historie są tak podobne... Jeden z komentarzy pod artykułem brzmi: W ramach wciskanego wszędzie na siłę równouprawnienia na koniec wtrącono o skrytym homoseksualiście. Autor tamtego komentarza niech mi wybaczy, że się narzucam swoim istnieniem, że już nie udaję, że mnie nie ma. Przeto autentycznie jestem wdzięczny, że Wam chce się tu mi towarzyszyć...

Rufus Wainwright, Helena Bonham Carter, Out Of The Game z albumu o tym samym tytule, 2012