Ile w geju mężczyzny?

Ile w ludziach jest mężczyzny, a ile kobiety? W zależności od płci, orientacji, postrzegania stereotypów oraz danej osoby, odpowiedzi będą różne.

Aktualnie pracuję w sfeminizowanej firmie, gdzie jednak szefami w przeważającej części są mężczyźni. Rodzi to różne implikacje.

Dla mnie, homoseksualisty, co tu dużo ukrywać, zawsze lepiej dogadywało się z kobietami. W kompatybilności umysłowej i duchowej gejów z kobietami jest dużo stereotypu, choć podobno ma to swoje uzasadnienie biologiczne. Chyba nie każdy gej tak ma, ale przynajmniej ja powinienem się przyznać do częściowego wypełniania tego stereotypu. Prędzej przełamuję nieśmiałość zagadując obcą kobietę, niż obcego mężczyznę, choć i to się we mnie zmienia (być może to kwestia samej nieśmiałości, a nie orientacji seksualnej). Czasem łatwiej odnajdę się w tematach, na jakie zwykle rozmawiają (heteroseksualne?) kobiety, niż w tematach, na jakie zwykle rozmawiają (heteroseksualni) mężczyźni. Tym nie mniej, różnię się w sposobie myślenia i rozmawiania od kobiet, najzwyczajniej w świecie nie wszystkie też babskie tematy zdzierżę.

Szef heteryk ma typowo seksistowskie podejście do kobiet, z którym raczy mnie co jakiś czas zapoznawać, pomimo na przemian nieśmiałych i nieudanych prób zaznaczenia mojego stanowiska, szanującego na równi obie płcie. Jego zdaniem kobiety mają siedzieć przy garach, żelazku i dzieciach w domu, obsługując męża i ojca, a nie robić karierę. W pracy on co najwyżej Je toleruje z poczucia pozornej wyższości (którym maskuje kompleks niższości). On uważa, że ja myślę analitycznie (od szczegółu do ogółu) jak typowy mężczyzna, podczas gdy baby myślą syntetycznie (przyjmując z góry założone tezy).

Zdziwiło mnie, że heteryk nieświadomie próbuje widzieć w geju faceta. Gdyby się dowiedział o mojej orientacji, zapewne dołączyłbym do grona istot służebnych i przestałbym być mężczyzną.

Przerabiałem już gejowskie stereotypy, ale tym razem nie będę się ośmieszał, próbując analizować te damsko-męskie. Dość wspomnieć, że te również istnieją w kategoriach prawdy lub mitu, ale wszystkie mają się dobrze.

Nie wiem, a może nie chcę definitywnie rozstrzygać, ile we mnie mężczyzny, a ile kobiety. Do tej pory wydawało mi się, że wyglądam, zachowuję się i myślę raczej jak typowy mężczyzna. I pewnie tak w jakimś stopniu faktycznie jest. Dostrzegam jednak w sobie pewne pierwiastki stereotypowo bardziej kobiece, jak większą wrażliwość, uczuciowość i empatię; tudzież niektóre stereotypowe zainteresowania i umiejętności, których heterycy mogą mi zazdrościć.

Mówi się czasem, że prawdziwy mężczyzna powinien w życiu zbudować dom, spłodzić syna i posadzić drzewo.

Cóż, domu nie potrzebuję budować. Teoretycznie już go mam po przodkach, po co więc budować nowy. Z drugiej strony, nie wiem, czy w perspektywie dalszej przyszłości nadal chcę mieszkać i pracować w tej samej mieścinie, w której mieszkam niemal od urodzenia.

Jak ja miałbym tutaj być z mężczyzną mojego życia. Z ojcem, obok niezbyt rozgarniętych kilku krewnych, pośród tych sąsiadów, na oczach tych znajomych. Wszystkie spojrzenia i komentarze mógłbym dla niego nawet godnie znosić, ale tego samego nie mógłbym wymagać od niego. On mógłby mieć podobnie, choćby dla heteryka korzystnie, to dla geja problematyczną perspektywę mieszkaniową.

Dlatego naprawdę własny nowy kąt byłby wskazany, tylko czy od razu musi to być dom? Dla ilu osób? W jakim mieście? Jak daleko od centrum? A może na wsi? To nie są pytania, które powinno adresować się do, bądź co bądź, póki co singla. Zawodowo być może stałem się zbyt szybko ustabilizowany, ale przecież życia sobie wcale nie ustawiłem... Ba, czasem nawet tak myślę, że nie musiałbym mieszkać wcale w mojej ukochanej Ojczyźnie w Polsce... W moim życiu wciąż brakuje Kogoś, więc budowa domu, choćby w zasięgu moich ambicji i potrzeb, jest teraz czystą abstrakcją, a w przyszłości... się zobaczy.




Własnego syna ani własnej córki nie spłodzę. Choć spisałem sobie drzewo genealogiczne mojej rodziny, ja nigdy nie przedłużę mojej własnej gałęzi, będę ostatnim z rodu, przynajmniej w mojej linii... Bardzo to smutne dla mnie, że nie będę miał komu przekazać dziedzictwa duchowego i materialnego, otrzymanego od przodków i zgromadzonego własnym życiem. Pomijam w tym momencie problem zabezpieczenia życiowego partnera, kwestię spadku, testamentu, związku partnerskiego i małżeństwa, które mogłyby uchronić od destabilizacji życiowej w najgorszych chwilach po śmierci pierwszego z nas. W tej chwili stawiam sobie natomiast pytanie, co pozostanie po nas obojgu, czy przeminiemy, czy przekażemy coś lub kogoś kolejnym pokoleniom.

Brak potomka dla geja niby nie powinien być problemem. W moim otoczeniu do niedawna naprawdę nie miałem styczności z małymi dziećmi. Niestety nie wiem, jak się z nimi obchodzić, jak się do nich odzywać. Nie miałem od kogo się tego nauczyć, choć pewnie wszystko dałoby się nadrobić. Teoretycznie nie wiem, jak by to miało być, gdybym miał własne dziecko do opieki. Jakie to obowiązki, jakie to uczucie. Teoretycznie...

Nie znaczy to bowiem, że nie znajduję w sobie uczuć ojcowskich, choć oczywiście ojcem nigdy nie byłem. Jeszcze nie tak dawno, zanim zacząłem ten blog i zanim zaakceptowałem swój homoseksualizm, czasami z prawdziwym bólem (takim, po którym po męskim policzku skrycie cieknie mała łezka, żeby nikt nie zauważył) patrzyłem na ojców z ich dziećmi --- z wózkiem, na ulicy, na placu zabaw, pod przedszkolem, wokół domów, w trakcie bycia ojcem... Zauważyłem, że też mógłbym i chciałbym wychować moje własne dziecko, nauczyć go życia, pokazać mu piękno tego świata, uchronić przed niebezpieczeństwami, wpoić wyznawane zasady i miłość do bliźnich... Moja Mama jedyne, co chciała mi przekazać, to właśnie wartości, które wpoili jej rodzice i dziadkowie, jak to, że świat jest piękny i warto kochać ludzi...

Ja, wówczas ani heteroseksualista ani homoseksualista, poczułem w sobie instynkt ojcowski. Dalej go czuję teraz, gdy czuję się też gejem, choćby mi kto słusznie przypomniał, że przecież nie wiem, co to znaczy z autopsji. Dalej czuję się ogniwem w łańcuchu pokoleń, który przychodzi mi zerwać... No bo jak gej mógłby mieć dzieci...

Nie chcę zakładać typowej heteroseksualnej rodziny, bo moim skromnym zdaniem skrzywdziłbym tym przede wszystkim Kobietę i Dzieci, a jednocześnie samego siebie (odsyłam do poprzednich postów na blogu). Nawet pójście na jakiś "układ" pod tytułem "urodzisz nam dziecko" nie wydaje mi się w tej chwili dobrym rozwiązaniem dla wszystkich, choć przełamania oporów lub znalezienia złotego środka teoretycznie wykluczyć nie mogę, więc profilaktycznie zarzekać się nie będę...

To jest jeden z tych bólów, które prawdopodobnie będą mi towarzyszyć do końca życia. To chyba troszeczkę podobnie jak u impotentów, którzy bardzo chcieliby naturalnie począć dziecko, ale w ten sposób jest to poza ich zasięgiem. Inna kwestia, czy ja czuję się impotentem. W heteronormatywnym świecie jako gej jestem wszakże impotentem, niezdolnym psychicznie do (przepraszam za nazwanie rzeczy po imieniu) erekcji i ejakulacji w ciele kobiety (nie jestem biseksualistą, nie odnajduję w sobie żadnego pociągu do żeńskiego ciała). W Kościele rzymskokatolickim przez ten drobny szczegół nie mogę nawet zawrzeć ważnego sakramentalnie związku małżeńskiego z kobietą, a gdybym nawet to zrobił, popełniałbym grzech. Choć gej, to nie czuję się impotentem (wszystko przebiega u mnie naturalnie jak trzeba, uwzględniwszy jednak orientację seksualną).

Skoro jednak prawdziwy mężczyzna powinien spłodzić syna, to może to nie tylko puste hasło, lecz mądrość życiowa. Czy czując to wszystko, co czuję w jednym tak niedoskonałym ciele, umyśle i duszy, powinienem się tym przejmować, że w takim razie nie jestem prawdziwym mężczyzną?




Nie wiem, skąd w przysłowiu wzięło się drzewo. Dom i syn mogą mieć znaczenie dosłowne, ale drzewo? Być może w tym przypadku, chodzi o szerszy kontekst, że gdy jest już dom, a w nim przedłużający ród syn, to trzeba zostawić po sobie jeszcze coś trwałego w przyrodzie, co przetrwa wiele pokoleń, właśnie takiego jak drzewo, las. Przypomina mi się mój dziadek założył las, który do dziś szumi w rodzinnych stronach.




Choć niektórzy nazwą mnie ciotą, pedałem i kilkoma innymi niebranżowymi inwektywami, czuję się w pełni mężczyzną, a orientacja seksualna tylko troszeczkę komplikuje i wzbogaca to wszystko, co przeżywa każdy heteroseksualny mężczyzna, od dzieciństwa, poprzez dojrzewanie i siłę wieku, po starość i śmierć. Choć nie jestem kobietą, tak samo jak kobiety pragnę mężczyzny, fizycznej i mentalnej bliskości jego ciała i umysłu. Nie każdy mężczyzna jest nam jednak dany. Idealistycznie gotów jestem okrążyć cały świat, by nas odnaleźć...

Paulla (Paulina Ignasiak), Tak mało o życiu z albumu Nigdy nie mów zawsze, 2010