Wyrzuty

Tyle ostatnio myślę i poniekąd "zajmuję" się "inną" stroną mojej natury, że momentami mam nawet wyrzuty sumienia, że nie zajmuję się czymś innym, pożytecznym dla innych ludzi. Nie żebym poświęcał byciu gejem dnie i noce, ale skok od zera do kilku chwil dziennie plus czas na pisanie bloga, to jest już zmiana zasadniczo drastyczna, w moim przypadku.

Czasem czytam i słyszę zarzuty wobec gejów, że skupiają się na sobie zamiast na innych. I rady, by znaleźli pożyteczne zajęcie zastępcze.

Cóż, całe życie zajmuję się życiem innych, bezinteresownie pomagam innym (pewnie, że zawsze można więcej). Taką mam naturę, nie potrafię tego zmienić. W wyszukiwaniu zaś zapchaj-dziury (pasji wypełniających życie) czuję się mistrzem. Swoje życie osobiste sprowadziłem chyba do zera. I co, pomogło? Dla jednych będzie to oczywiste, dla przekonanych o słuszności ich dogmatów będzie to niewiarygodne, ale nie. Nie pomaga.

Myśli, uczucia i pragnienia możemy zagłuszać, spychać, marginalizować, deprecjonować, ale ich się nie wyzbędziemy, prędzej czy później znajdą sobie ścieżkę na zewnątrz. Czy to, co myślimy, czujemy i pragniemy jest rzeczywiście najważniejsze? Tak, zgadzam się! Właśnie to decyduje o tym, kim jesteśmy. Że wciąż jesteśmy.

Zawsze powtarzałem sobie, że gdyby mój homoseksualizm wyszedł na jaw, nie chciałbym być sprowadzany do roli geja, zapamiętany tylko jako "pedał", wyróżniający się z tłumu akuratnie właśnie pod tym względem, lecz nic poza tym, nie kojarzony z niczym innym. I wcale nie o jakieś ambitne osiągnięcia na koncie mi chodzi, lecz o bolące i niesprawiedliwe zrównanie z ziemią, że jak gej, to nie warty szacunku, nie godny miłości, do przemilczenia, przejścia obok z odwróconą głową, godny pożałowania i litości. Że wszystko inne, co by mi się kiedykolwiek przez całe życie nie udało w sumie osiągnąć, i tak nie ma znaczenia. Bo gej.

W ten oto sposób rzuciłem się w wir innych zajęć. BBM (ten film) uświadomił mi, że choć cieszę się (nie ukrywam) z tego, co udaje mi się osiągać na polach "zastępczych", i że nie chciałbym z nich rezygnować, to nie wyczerpuję się w tych ramach. Tak jak wypierałem z siebie, że nie jestem tylko gejem, ale również kimś innym, tak teraz dochodzi do mnie, że nie tylko jestem tym kimś, ale w tym również gejem.

Powtarzałem sobie również, że właśnie gejem to ja NIE jestem, tylko (jeżeli w ogóle, to) homoseksualistą. Że geje to ci epatujący erotyzmem i wojujący na kolorowych paradach, z którymi się nie identyfikuję, a homoseksualiści to ta spokojniejsza reszta, nie zawsze zadowolona, choć czasem pogodzona ze swoją tożsamością. Dziś sama terminologia chyba już jest mi obojętna, a może raczej dopiero teraz przybrała właściwych kształtów. Przecież geje to nie parady, to nie pornografia. Na świecie żyją różni ludzie, o różnych postawach życiowych i poglądach, a akuratnie tu orientacja nie ma żadnego związku. A że opinia publiczna to utożsamia z własnymi stereotypami, to i mnie w głowie pomieszało.

Czy to naprawdę taka zbrodnia, że oprócz tego wszystkiego, co robię na zewnątrz, w istocie dla innych, pod czym pewne grono rodziny i znajomych mnie zna, czuję jeszcze potrzebę miłości do drugiej osoby? Że nie czuję się spełniony w samotności? Czy naprawdę zasługuję na pogardę, że nie krzywdząc innych też zaczynam szukać szczęścia? Że skoro nie mam na to wpływu, to chyba chciałbym przynajmniej spróbować znaleźć towarzysza (a nie towarzyszkę) życia?

Życie jest wspaniałe i piękne. Naprawdę, kocham życie i nie mogę na nie nic złego powiedzieć. Pewnie, że nie jeden kamień trzeba przeskoczyć, górę obejść i ocean przepłynąć, a wcześniej nauczyć się pływać lub latać. Mimo przeciwności, naprawdę dziękuję Bogu, że tu jestem. Muszę zacząć sobie z tym wszystkim radzić.

Rufus Wainwright z ojcem i siostrami, Poses, koncert w Covent Garden, Londyn 2011
oryginalnie z albumu o tym samym tytule, 2001