Radość i smutek

Czy radość i smutek mogą sobie towarzyszyć? Przeplatać się na przemian? Czy to nie jest popadanie ze skrajności w skrajność? Czy takie przeciwieństwa nie pchają mnie na skraj depresji i załamania psychicznego?

Z jednej strony, trwały smutek i lęk przed nieznanym. Smutek, że dotąd nie ułożyłem sobie życia osobistego i w gruncie rzeczy nie chcę skończyć samotnie, choć wciąż nie wiem, czy tak nie byłoby lepiej dla innych. Smutek, że --- jak to bywa, bez mojej zgody --- Pan Bóg nałożył na moje barki w tym miejscu i w tym czasie akuratnie taki krzyż i chyba poddaje mnie jakiejś próbie, a może w nieodgadniony mi sposób rozsiewa ukryte drogowskazy, których nie potrafię wybrać. Smutek, że z takimi problemami czuję się sam i nawet nie mogę z kimś obiektywnym swobodnie porozmawiać. Smutek, że albo to będę wiecznie odkładał (w co ktoś i tak kiedyś brutalnie boleśnie wkroczy), albo sam teraz rozwiążę mój problem, tylko jak? Smutek, że co bym nie zrobił i nie powiedział, zawsze będę przez kogoś niezrozumiany lub opluty. Smutek, że posługuję się dwoma tożsamościami i nie mam prawa ich łączyć. Trwały, bo towarzyszy mi od dłuższego czasu i nie widzę czasu, kiedy będę gotów zmienić moją sytuację. Strach, bo jakkolwiek bym nie postąpił, i tak nie wiem, co mnie czeka. Strach przed zaniechaniem lub konsekwencjami wybranych czynów, tych właściwych i niewłaściwych. Strach przed reakcją otoczenia. Strach przed samotnością i starością albo bliską relacją z drugą osobą. Strach przed poszukiwaniem drugiej osoby, tej jedynej.

Z drugiej strony, radość i wdzięczność, że żyję i zawsze mogło być gorzej. Optymistycznie podchodzę do życia, dostrzegam jego drobne uroki, piękno otaczającego świata, przyrody i relacji między ludźmi. Mimo wszystko potrafię się dobrze bawić i pośmiać. Uwielbiam muzykę i moje pasje; zasadniczo lubię to co robię w pracy. Zawsze coś robię, nigdy się nie nudzę i w prawdziwym życiu staram się nie narzekać. Nie wiem, jak postrzegają mnie inni, ale na pewno nie jako ponuraka i smutasa, bo wprost o to kogoś kiedyś zapytałem. No ale to w "prawdziwym życiu", cokolwiek to nie oznacza. Bo w prawdziwym "ja" jest nie tylko taka radość, lecz i wspomniany smutek.

Najgorsze jest to, że w mojej sytuacji chyba najlepiej byłoby się załamać, popaść w depresję, zatrzymać się na dłuższą chwilę, odpocząć, zastanowić się i odciąć od świata. Tylko że ja nawet nie umiem się załamać, ani nie chcę. O ironio losu (w świetle problemów bliskiej osoby), jestem chyba zbyt silny psychicznie żeby się pogrążyć w niemocy. To strata czasu. Choć być może zbyt słaby, by szybko podjąć ryzyko bez zastanowienia. Pewnie, że załamaniem wygodnie byłoby zwrócić uwagę nie tyle na siebie, co na ukrywany problem, co być może ułatwiłoby mi jego wyjawienie i jakieś rozwiązanie w którą bądź stronę. Ale ja nie szukam litości ani kłopotów, a to przyniosłoby same kłopoty. A ja szukam tylko szczęścia i miłości w życiu, tylko nie wiem jak i gdzie... Pan Bóg postanowił zaś zrobić mi pod górkę...

Barbara Gąsienica-Giewont, Młoda uroda w aranżacji Adama Sztaby
z albumu Andrzeja Brandstattera Moje pocieszenie, 2005