Zimne jaja

Uczyła, że życie jest piękne, że powinniśmy być człowiekiem, powinniśmy umieć patrzeć i widzieć. Uczyła, jak kochać i szanować ludzi, jak patrzeć na świat. Moja Mama... Brakuje mi Jej od pięciu lat... Nie zdążyłem Jej przeprosić, za to jak niedoskonałym byłem synem, ani podziękować, jak dobrą była Matką... Już nie podzielę się z Nią radościami i smutkami mojego życia, nie wysłucham jej mądrych lub denerwująco szczerych rad... Nie powiem jej, że jestem gejem. Nie przedstawię jej mojego faceta. Nie zapytam, co sądzi na jakiś temat. Nie zaproszę na wspólny niedzielny obiad. Nie usłyszę wsparcia, gdy zasmuci świat. Nie zapytam, dlaczego na odchodne powiedziała mi, że zawsze chciała, żebym był zdrowy... Czy to tylko przejaw matczynej troski, czy jednak wiedziała o moim homoseksualizmie? Tego (w najbliższym czasie) się nie dowiem... Choć wierzę i czasem czuję, że teraz czuwa nade mną i dodaje sił...

Usłyszałem dziś, że kościoły na zachodzie stoczyły się na psy, że ludzie tam porzucili tradycyjne wartości, że gejom i lesbijkom pozwalają się kochać i zawierać małżeństwa, że to zboczenie, że odbierają siłą dzieci, a inne mają tam teraz po sześcioro rodziców, że biskupi też błądzą, że lobby pedałów. Usłyszałem wszystko, co tylko złego możliwe, na rząd, Tuska, Komorowskiego, zdrajców, Euro, drogi, szkoły, biedę, studentów, media, katastrofę smoleńską, Rosjan... Że dobry jest Rydzyk, TV Trwam, Radio Maryja, Gazeta Polska, Pośpieszalski. Że manifestacje, że koncesja na multipleks, że tradycja, że prawdziwe wartości...

Co z tego, że niektórzy mnie geja mogliby nazwać dobrym chrześcijaninem, choć nie mam zasług. Co z tego, że słuchałem takich rzeczy od ludzi na poziomie, wykształconych, prowadzących własne biznesy, obecnych w środowisku akademickim, w jakimś sensie od elity Narodu... Co z tego, że warto rozmawiać, skoro najpierw trzeba w ogóle rozmawiać...

Znów musiałem się tłumaczyć z braku dziewczyny, dlaczego przyczyna chudnięcia nie ma imienia. Znów musiałem kłamać, bo jak nie kłamać, gdy moment wcześniej spłynął taki jad... Jak powiedzieć, że nie gustuję w żeńskich imionach... A tak bym chciał powiedzieć prawdę, co myślę, co czuję... To nie byłoby jednak rozsądne, wciąż racjonalne myślenie bierze u mnie górę, choć to nie łatwe...

Ja wiem, że wysłuchałem skrajnie nienawistnych poglądów, które w gruncie rzeczy są wypaczeniem chrześcijańskiego szacunku dla człowieka, że to Oni mają problem, a nie ja. Ja jestem asertywny, ale też cierpliwy i otwarty na ludzi. Wiem, że nie musiałem ani nie muszę tego słuchać, że mogę olać takich ludzi, powiedzieć im: spadówa i już nigdy więcej ich nie spotkać...

Ale przecież to moja rodzina... Może nie odwiedzaliśmy się ostatnio zbyt często, każdy zaganiany za własnymi sprawami, stosunkowo niewielka odległość (a jednak odległość) też swoje robi. Ale nie są mi obojętni.

Kocham ich bardzo i pomimo wszystkiego szanuję...

Choć wiem, że prędzej czy później dowiedzą się o mojej prawdziwej orientacji seksualnej. A wtedy będzie jeszcze gorszy krzyk, zboczenie, grzech, wieczne potępienie, nagabywanie pozostałej rodziny, msze za duszę, psychiatrzy, polecanie terapii i leczenia, a kto wie, czy nie egzorcyzmy...

Dowiedzą się, bo świat jest mały, a w moim otoczeniu dobrze rozchodzą się takie plotki. Otoczenia zmieniać nie chcę i nie planuję. Choćbym uciekł na drugi koniec świata, i tak by się dowiedzieli. Mogę teraz o tym nie myśleć (i za chwilę tak pewnie zrobię), ale wyimaginowany problem kiedyś wróci. Wolę go uprzedzić i być przygotowanym, przynajmniej w podświadomości.


Płakać mi się chce, gdy powoli na moich oczach odchodzi kolejna, tym razem już ostatnia osoba z pokolenia moich dziadków... Przeżyła swoje długie lata. Co miała wywołać uśmiechów lub napsuć krwi, bo przecież różnie przez te lata bywało, to już wszystko zdążyła. Złe rzeczy zapomina się, dobre pozostaną. Teraz śmiertelna, nieuleczalna choroba zabiera ją po kawałku. Modlitwa ozdrowieć nie pomoże. Nie wiem nawet, czy to nie było nasze ostatnie spotkanie, o czym w duchu pomyślałem już w trakcie niego...

Rozmawialiśmy o różnych rzeczach, o pierdołach, o tym co słychać u każdego. Znów usłyszałem czworgiem głosów, że jestem bardzo podobny do mojego dziadka, taki sam z profilu, z sylwetki, taki sam uśmiech, tak samo przystojny... Puste słowo...

Zdając sobie sprawę ze śmiertelnej powagi sytuacji, na przekór wszystkiemu żartowaliśmy. Nasza chora ciocia, leżąca na łóżku i ledwo mówiąca, i my wokół niej. To było takie wzruszające...

Opowiedziała nam kawał:

Rozmawiają trzy przyjaciółki.
Pierwsza mówi:

—  Kiedy kocham się z moim Frankiem, to on zawsze ma zimne jajka.
— Faktycznie, jak ja się kocham z moim Stachem, to on także ma takie zimne jaja — odpowiada druga.
Na to trzecia:
— A wiecie, że ja nie wiem? Nigdy nie sprawdzałam, jakie ma jaja mój Tomek w trakcie stosunku!

Po kilku dniach spotkały się ponownie. Trzecia (ta od Tomka) przychodzi z limem pod okiem. Pozostałe dwie pytają się:
— Co ci się stało?
— Kochałam się z moim Tomkiem, sprawdzam te jego klejnoty i mówię: Tomuś! Ty masz w trakcie kochania tak samo zimne jajka — jak Franek i Stach...

Ciocia w tym roku skończy 80 lat...

Mark Evans & Siobhan Dillon, Somebody That I Used To Know
w ramach Ghost The Musical, 2012
(oryg. Gotye & Kimbra z albumu Making Mirrors, 2011)