Uśmiech

Jakoś ostatnio uśmiech rzadziej gościł na mojej twarzy... Dlaczego uświadomiłem sobie, jak wiele z Kimś mnie ominęło, dopiero gdy już było za późno? Czego oczekiwałem? Czy i czego oczekiwał? Dlaczego odpycham od siebie osoby, na których mi zależy? Wiele pytań i żadnej odpowiedzi. Już ich nie szukam, bo ta żywa Odpowiedź już nie słucha pytań.

Podobno niektórzy Ludzie pojawiają się na ścieżkach naszego życia, by pokazać i otworzyć przed nami dalsze drogi. Z każdej lekcji trzeba wynieść jakąś naukę. Wszystko fajnie, tylko ja nie chcę instrumentalnie traktować Ludzi, nie chcę ich jako nieme nuty codzienności, lecz jako muzykę mojego serca, chcę grać w czyimś, nie słowami, lecz sobą. Warto być mądrzejszym post factum, skoro niczego innego z moim udziałem nie ma. Przepraszam. Dziękuję.

Uciekając przed takimi myślami, korzystam z okazji, ukulturalniam się, podróżuję. Wsłuchuję się w serce i duszę, czy jeszcze bije w nich miłość. Próbuję myśleć pozytywnie. Uśmiechu może więc teraz często nie widać na twarzy, ale zakamuflowałem go w sercu, trzymam go tam na specjalne okazje...

Porannego świata natury bieganiem przed pracą poznawać już nie mogę, ale gdy tylko trafia się okazja, korzystam, chociażbym był gdzieś tylko przejazdem, chociażby ćmienie głowy przypominało o wieczorze, chociażby nie tylko na dworze padał zimny deszcz.

Ostatnimi czasy jakoś nierzadko znajomi mnie nie poznają, komentują zmiany, pytają o przyczyny, głośno domyślają się kobiety, cicho powstrzymując inną możliwość. Choć wydaje mi się, że niektórzy się już domyślają, przecież przestałem poświęcać mój czas i energię na maskowanie. Momentami wszystko wydaje mi się tak oczywiste.

Bezczelnością jest wmawianie gejom, że orientacja seksualna jest prywatną sprawą, że nikt nam nie wchodzi do łóżka. Ja również żyję, oddycham, chcę opuścić cztery ściany mieszkania. A pytań, rozmów i żartów o partnerce płci przeciwnej nie zliczę. Niemal wszyscy bez wyjątku interesują się cudzym prywatnym życiem i cudzym łóżkiem. Owszem, większości z Was poza tym blogiem nie pozwalam do mojego wchodzić, ale sami to robicie, nawet za moimi plecami (przecież aż tak głupi i głuchy nie jestem). Akuratnie na kłamanie ochoty nie mam, dlaczego miałbym, bo Wam tak wygodniej? Ja milczę wymownie... ;)

Chyba czasem za bardzo milczę o tym, kogo pragnę, że to o faceta chodzi. No bo tak generalnie, to przecież z większością nie rozmawiam teraz o niczym innym, niż rozmawialiśmy wcześniej. No i niektórzy znajomi chyba mi nie dowierzają. Cichaczem czekają, aż się rozmyślę, nawrócę. Być może nawet sądzą, że żartowałem. Nie mieliby nic przeciwko, gdybym wykorzystał sytuację, że leci na mnie jedna czy kolejna laska (wybaczcie, nie moje słownictwo). Cieszyliby się, gdybym uległ (?!? chyba musiałbym być nieprzytomny, żeby do czegokolwiek doszło :P wybaczcie). Gdybym dla przekory i dowodu spróbował zaszaleć z takimi na imprezach. Cóż, kompletnie mnie nie rozumieją. Fakt, że muszę się od kogoś nauczyć większej śmiałości.

Znam kogoś, kto namiętnie wyhacza laski, bynajmniej nie facetom, po prostu zalicza młode studentki, imprezowiczki, internautki. Wiele. Naraz. I znam też taką, co takich frajerów namiętnie wykorzystuje. I tak sobie głośno myślę, dlaczego większość (w tym ultrakatolicka!) to akceptuje, a tak łatwiej przychodzi nietolerancja, krytykowanie i wpieranie hedonizmu u gejów? Akceptuje, akceptuje, nie zaprzeczajcie — bo o swoich milczy, a mnie znieść nie potrafi, gdy tylko pada cień podejrzenia. Bo niektórzy (po obu stronach barykady) nie udają, o co im chodzi? Ja też nie udaję, tylko w ciut innym kierunku, to też moje brzemię. I wcale nie chodzi mi o to, żeby podnosić larum. Przeciwnie, milczmy i mówmy równomiernie i proporcjonalnie.

Pośród niemałej liczby osób, którym to ja ujawniłem moją orientację seksualną (o przyczynach coming outu wielokrotnie wcześniej pisałem na blogu, odsyłam więc do wcześniejszych wpisów), znam też kogoś, kto może ukrywać to samo co ja kiedyś... Obawiam się, że moim wyznaniem w ten sposób z „problemem” zostawiłem go samego, bo ja przekroczyłem Rubikon, a on został na drugiej stronie rzeki.

Bardziej niż ja i Wy, tylko jeden Bóg wie, jak bardzo mnie samemu był potrzebny coming out (dla niewierzących najlepiej wiem tylko ja sam). Zrobiło mi się przykro i czuję się winny, że być może byłem ślepy i egoistyczny. Owszem, ja też musiałem pobłądzić, by odnaleźć właściwą drogę. Dla niego mogę tylko czuwać, być obok, gdyby potrzebował pomocy. Mogę być o wiele bardziej naiwny, może to on dawno nie ma z tym problemu albo w podejrzeniach nie ma nic na rzeczy. No taki to popie******* świat, że ze sobą nie rozmawiamy, że oceniamy po pozorach.

Nie zamierzam jednak nikogo wyciągać z szafy. Nie podoba mi się, że w pracy jedna koleżanka intuicyjnie jest święcie przekonana, że ktoś inny to też gej. Moim skromnym zdaniem, wierutnie się myli. A tak w ogóle, nawet gdyby, to co z tego, że gej, zwłaszcza że wówczas byłaby to jego sprawa, jeśli sam tak siebie jeszcze nie postrzega.

Ktoś przypomniał, że jedni poznają świat intuicyjnie i od razu wiedzą, czego chcą i jak to realizować, ale inni potrzebują percepcji, doświadczeniem poszukiwać sensu życia. To oczywiście dwie skrajności, ale ukazują sedno: wszyscy bywamy uczniami życia.

To uczy mnie pokory wobec życia i tego, co z sobą nosi. Ja nie krytykuję, ja nie jestem od oceniania ludzi i ich postępowania, od pouczania. A przynajmniej próbuję w sobie powstrzymywać takie zakusy. Póki trwamy w szacunku, póki w życiu jest prawdziwa miłość, póki siebie nie krzywdzimy, wszystko to ma sens. Bo miłość zwycięża nienawiść.

Nie rozumiem, dlaczego tak wielu ludzi uzurpuje sobie prawo do oceniania, pouczania i nakazywania. Jedni twierdzą, że wcale nie oceniają człowieka, tylko jego zachowanie, bo nie wszystkie góry trzeba zdobywać, bo nie we wszystkie doliny należy wpadać. Inni przypomną, że to nie ocena, to nie porównywanie ze wzorcem, to nie spłaszczanie do zunifikowanej przeciętności. A prawda jest taka, że czasem trzeba zbłądzić, by siebie odnaleźć, podczas gdy karkołomne tłumaczenia, że rzekomo nie oceniamy człowieka, maskują tak naprawdę potępianie właśnie samego człowieka, bo przecież to on nie chce się zmienić.

Jako domorosły filozof ;) rozumiem, że pragnienie władzy, podobnie jak miłość, jest jednym z wrodzonych dążeń człowieka. Rozumiem, że grupa ludzi, aby ze sobą w miarę spokojnie i harmonijnie współistnieć, by tworzyć społeczności w miejscu przebywania lub według cech wspólnych (naród, państwo, kościół, samorząd, szkoła, praca, stowarzyszenie itd.), potrzebuje liderów (władców i autorytetów) oraz jasnych wytycznych (prawnych norm postępowania).

Niesie to z sobą ryzyko, że liderzy pobłądzą. Że wytyczne będą nadinterpretowane, przeinterpretowane, niedointerpretowane. Że będzie więcej samozwańczych autorytetów. Zamiast współistnienia we wzajemnym szacunku, promują nienawiść pod zawoalowaną postacią. Tłumaczę sobie, że ci, którzy liderują, którzy interpretują, to także ludzie, tak samo niedoskonali i omylni. Że tylko zapominają, jaka ich rola dla społeczeństwa.

Tłumaczę sobie, że ocenianie innych i dążenie do władzy (wpływu na innych) to naturalna skłonność, bo tak wychowujemy i uczymy dzieci, bo tak zarządzamy w pracy, bo często tak uzyskujemy zdanie większości w grupie. Nie mam dzieci, jestem szarą mrówką, która chyba dobrze wypełnia się w podpowiadaniu, by to inni podejmowali decyzje. Ale ktoś je musi podejmować, czasem to my musimy przyjąć taką rolę, choćbyśmy nie chcieli.

Nie odmawiam więc prawa do oceniania (człowieka/zachowania, zwał jak zwał) siebie samego, naszych partnerów i partnerek, naszego otoczenia, chociażby niedoskonale po pozorach i domysłach, jeśli w nic lepszego (choćby milczenie) nie potrafimy się wsłuchać. Tylko pamiętajmy, co chcemy osiągnąć komunikowaniem naszej jednoznacznej lub z pozoru subiektywnej („ale mogę się mylić”) oceny. Czy sucha ocena zmotywuje kogoś do zmiany? Czy oceniając za cudzymi plecami, pozostawię cokolwiek kreatywnego? Czy naprawdę jestem pewien, że dla tej konkretnej osoby moje niedoskonałe słowa mają zbawienną moc sprawczą, by ktoś zachowywał się tak, jak to ja chcę? Czy mam prawo tego oczekiwać? Wiem, wiem, ja też tak czasami czynię, bo zapominam, kim nie jestem. Bo zapominam, że mógłbym nie istnieć, a jednak jestem. Wciąż za mało we mnie człowieka.

Dostrzegam jednak, że pozytywna lub negatywna ocena powinna mobilizować mnie do zmian. Po owocach mnie poznają. Ja też nie lubię zbierać ocen, bo nie wszystkie negatywne są usprawiedliwione, bo nie na wszystkie pozytywne zasługuję. Ale czasem w ten sposób trzeba być żywym świadectwem człowieczeństwa. Nastawiać drugi policzek, dowodząc pokory. Wystawiać pierś, dając przykład innym, choćbyś wcale liderować nie chciał, ale ktoś musi, i dobrze, że to ty. Pamiętajmy o tym. Cieszę się, że wszyscy jesteśmy, nawet wkrótce realną, cząstką wspaniałej historii ;)

Nie zmienię się, nawet gdybym próbował, nawet gdybym chciał...

Macklemore & Ryan Lewis, feat. Mary Lambert,
Same Love z albumu The Heist, 2012
(dziękuję!)

Piotr Niesłuchowski ft. Ania Dąbrowska, There is nothing wrong, 2011

Antony & The Johnsons, feat. Danish National Chamber Orchestra,
Cut The World, 2012

Poluzjanci, Zamykam oczy z albumu Trzy metry ponad ziemią, 2011

ATB, feat. Tiff Lacey, Still Here, z albumu Future Memories, 2009

Demi Lovato, Skyscraper z albumu Give Your Heart A Break, 2011

Marina and the Diamonds, How To Be A Heartbreaker z albumu Electra Heart, 2012