Walka o ludzi

Ten wpis zacząłem pisać i porzuciłem jeszcze w marcu. Tak bardzo dawno temu, że żadne z pierwotnych słów tu nie pasują...

Wydawało mi się wtedy, że będę musiał staczać walki o wielu przyjaciół. Nie mam wpływu na to, że w końcu znajdą się nawet wśród nich tacy, którzy mnie odrzucą i przestaną szanować. Nie chciałem jednak pozwolić bez bitwy Niektórym, żeby odeszli.

Przeszkadzały mi pytania i życzenia: o kobietę, o żonę, o dzieci, o ustatkowanie. Rozumiem i jestem wdzięczny za szczere intencje. Chcą dobrze. Paradoksalnie, wciąż zadając mi dyskomfort kłamania, doprowadzili do tego, że faktycznie odważyłem się chcieć „ustatkować”, choć inaczej, niż to sobie wyobrażali. Nie chcę dalej się ukrywać. Nie chcę przejść przez życie sam.

Wtedy zastanawiałem się, czy jeśli ktoś nie akceptował mojej pozornie heteroseksualnej samotności, to czy zaakceptuje moje homoseksualne szczęście. Czy mogłem i miałem prawo w ogóle od kogokolwiek oczekiwać szacunku, tolerancji, akceptacji.

Dzisiejszy ja nie potrafię sobie wybaczyć, że mnie nie było w Czyimś życiu. Że nie pozwalałem, by Ktoś przechodził obok i wpadł do środka. Że gardziłem miłością. Z tą świadomością będę teraz żył całą wieczność. I choć może tak miało być, to może udałoby się zdarzyć wcześniej. Znów gdybanie, obiecywałem, że nie chcę.

Dotąd nie musiałem o nikogo walczyć.

Wczoraj rano druga Koleżanka dowiedziała się o tajemnicy, że nie jestem w ciąży (bo nawet to by Ją już nie zdziwiło, jak sama zapowiadała), ani moja dziewczyna nie jest, ani żadnej dziewczyny nigdy mieć nie będę, bo jestem gejem. Nic to nie zmieniło między nami, ale słusznie zauważyła, że darzę Ją zaufaniem. Potem pogadaliśmy jeszcze trochę.

Jest OK, ale w głębi ducha nie potrafiłem cieszyć się własnym szczęściem, gdy szczęścia brakuje w innym ważnym dla mnie życiu... 

Po pracy Kuzynka wzięła mnie na spacer z dzieckiem po parku. Nie mogła się nadziwić, że tak schudłem. Pewnie chcesz zapytać, jak ONA ma na imię, ale to nie tak... — Niekoniecznie musi być ONA... — No właśnie... Bez problemu przyjęła tę wiadomość. Obiecała wsparcie.

Żadna z dotychczasowych Trzech Kobiet nie domyślała się ani nie podejrzewała mojego homoseksualizmu, tak przynajmniej twierdzą (pomimo zachęty, że wolałbym, gdyby to jednak było widać/czuć). Nie wiem, co gorsze: że aż tak mocno nie interesowały się mną, czy że tak dobrze się kryłem. Czekam na Oskara za rolę drugoplanową (pierwszoplanową ukrywałem).

Nie zaliczyłem jeszcze żadnego faceta. To znaczy (ojjjjj, nie łapać mnie za słówka :P) nie ujawniłem się jeszcze żadnemu heteroseksualnemu mężczyźnie, twarzą w twarz. I choć za żadnym razem nie było łatwo, to przyznać się facetowi będzie jeszcze trudniej.

Ale chcę tego. Chcę, by bliskie mi osoby dowiedziały się ode mnie, a nie z plotek lub będąc zaskoczonym czymś na ulicy / w lokalu / w domu. Jeśli będzie trzeba, spróbuję o Nich powalczyć, z ich (i moim własnym dawnym) stereotypowym postrzeganiem gejów. Jeśli się nie uda, trudno, ale łatwo się nie poddam :P a przynajmniej tego się trzymam.

Tak się powoli zastanawiam, czy opisując realnych Ludzi prócz samego siebie, opisując prawdziwe sytuacje z udziałem innych Ludzi, w ogóle to powinienem robić. Niby czynię to tylko w kontekście mojej drogi poprzez życie, na której na szczęście pojawiają się Oni. Niby nie zdradzam zbyt wiele szczegółów. Ale nie wiem, czy tego by sobie życzyli. Nie wiem, czy bloga przypadkiem nie znajdą. Nie wiem, czy mi to obojętne.

Chciałem własnej Brokeback Mountain, na którą chciałem z początku uciekać z miejsca, w którym nie mogłem być sobą. Potrzebowałem wygadać się, skoro nie potrafiłem rozmawiać z Nimi.

Z jednej strony chciałbym, by ten blog przetrwał moją przemianę. By był trwalszym świadectwem, że byłem, jaki byłem, że się zmieniałem i jak do tego dochodziłem. Dla niektórych być może będzie czasem jakimś nieciekawym pocieszeniem, że życie bywa piękne. Dla innych wskazówką, że trzeba pokonywać stereotypy, gdy obok są Ludzie.

Z drugiej strony obawiam się, że ktoś zechce wykorzystać gejowski blog w realu. Jeśli tylko przeciwko mnie, to przeżyję, ot rozczaruję się jedną lub kilkoma osobami, będzie jeszcze większa motywacja, by mimo to Ich kochać. Nie chciałbym jednak, by moje przeżycia były kiedykolwiek wykorzystywane przeciwko mojemu otoczeniu.

Boję się też powrotu do prawdziwej tożsamości, do starych profili społecznościowych. Kiedyś będzie trzeba. I co powiem? Już raz próbowałem. Wtedy pytań z gotową odpowiedzią (skoro zniknąłeś, to pewnie w końcu się zakochałeś, jak ona ma na imię?) nie byłem w stanie zdzierżyć... Nawet od drogiej mi Osoby.

Stojąc rozkrokiem pomiędzy różnymi światami (a przecież to wciąż ten sam!), beznamiętnie patrzę na głosy dochodzące z różnych stron.

Wiem, czego chcę, ale bezpodstawnie boję się, że to zepsuję... W końcu jestem człowiekiem, a uniki i pomyłki wychodziły mi dotychczas całkiem dobrze. Jak dobrze, że jestem cierpliwy i nie rezygnuję, gdy intuicja podpowiada, że pomimo trudności warto...

Trzymam kciuki i miejsce w myślach na Niejedną i Niejednego z Was, gdy przebywacie poza internetowym światem, zwłaszcza gdy zdrowie najważniejsze. Będzie dobrze.

Ewa Błaszczyk, Ja nie odchodzę kiedy trzeba