Moje

Nieodparcie dochodzę ;) do tych momentów na blogu, w których nie wiem, czy jego dalszym celem powinna być dalsza autoterapia związana z przywracaniem mojego prawdziwego „ja”, a może jakaś relacja ze zmian w życiu geja, może po prostu pamiętnik tęczowo-szarej codzienności, tudzież jakieś pseudofilozoficzne rozmyślania nad Szalenie Ważnymi Sprawami? Albo powinienem się po prostu zamknąć? :)

Nowych Gości mogę w tym miejscu odesłać do początków bloga, gdyż blog, jak i jego autor, przeszedł nieco zawiłą drogę, za którą wstecz ja nie patrzę, ale jej zrozumienie może rozwiać dysonans poznawczy. O ile palce autora nie wypieściły zbyt wysublimowanych słów, o ile nie tylko klawisze mogą z mych palców mieć jakąś przyjemność...

Nie tylko z resztą moje słowa bywają trudne do zrozumienia. Koleżankę irytowało, że nikt nie potrafił jej zrozumieć, zaśmiałem się więc, że to dlatego, iż nie posługuje się prawidłowo językiem ;) polskim. Jak to między nami bywa, nikt nie usłyszał już słowa „polskiego”, ani co potem wypłynęło z mych ust... Tak to ma chłop rodzynek w babskim cieście :) że kobiety myślą tylko o jednym.

Oglądałem niedawno komedię Paryż-Manhattan w duchu Woodego Allena. Nie mogę odnaleźć tytułu i wykonawczyni jednej z piosenek, prawdopodobnie skomponowanej przez Cole Portera, może ktoś kojarzy?

Ktoś mógłby pomyśleć, po co gejowi oglądanie romantycznej komedii o miłości pięknej kobiety i mężczyzny. W dodatku, oglądanie w pojedynkę pośród kilkudziesięciu par hetero (gwoli ścisłości, na sali dostrzegłem też samotne kobiety). Że niby to film nie dla mnie, nie o mnie...

No oglądam czasem takie filmy, bo lubię. Bo jestem normalnym człowiekiem (ha ha, ale naiwniak), może przez moment wolnym, niespełnionym i samotnym, ale z natury towarzyskim i radosnym. Bo lubię się cieszyć z każdego szczęścia bez względu na jego orientację.

W filmie ktoś powiedział, że czyjś poprzedni facet był bogiem, a bogowie nie kochają, co najwyżej pozwalają się kochać... Ideał nie zazna prawdziwej miłości, lecz puste uwielbienie. Tym mocniej przypominam sobie, że czekam na Człowieka i jestem człowiekiem. Szukam prawdziwego, z krwi i kości, taki też chcę być, nie za idealny, realny. By być zdolnym do pokochania, by być zdolnym do bycia kochanym...

Całe życie uciekałem od miłości, która teraz zajmuje umysł, bo serce suszę po przedwczesnym wytrysku.

Czy ja mam w ogóle prawo do szczęścia i miłości, gdy sumarycznie tyle nieszczęścia i nienawiści wokół, gdy inni mają ciężej lub nie mają w ogóle? Żeby uspokoić jednych (a oburzyć drugich, wszystkim nie dogodzisz): ależ oczywiście, że mam prawo do mojego własnego szczęścia i miłości. Już dawno uświadomiłem sobie, że świata nie zbawię :P, choćbym z rzadka miewał jakiś nie-negatywny wpływ na innych Ludzi. Ja też się tutaj liczę, można nawet uprościć, że póki co najbardziej w moim życiu liczę się ja sam. No nie chcę, w tym szkopuł, że dzieci mieć nie mogę, a uczynić centrum mojego życia, być świątynią dla czyjegoś serca, dopiero niedoskonale chciałbym być, póki co upajam się moją zaje* samotnością :P

Co powinno być dla nas ważniejsze, szczęście pojedynczej ludzkiej jednostki czy też szerszej społeczności? Dążenie do indywidualnego dobrobytu materialnego i psychicznego, czy też samozadowolenie całego społeczeństwa lub jego określonej części? Czy można deptać po interesie jednego człowieka ;) uzasadniając to interesem wszystkich ludzi?

Dawno temu w innym miejscu zastanawiałem się, do czego prowadzi współczesny indywidualizm, czy rzeczywiście przedkłada dobro jednostki nad dobro wspólne, czy bezinteresowność ma jeszcze rację bytu.

Większość z nas chyba zgodzi się, że dobro jednostki nie może być stawiane ponad dobro ogółu. Moja wygoda czy moje prywatne szczęście nie może odbywać się kosztem innych, granicą wolności jest taka sama (!) wolność drugiego człowieka.

Do tych wszystkich wyświechtanych oczywistości chciałbym dodać jedno spostrzeżenie. Trudno pracować na dobro wspólne, jeśli nie czuje się z tego indywidualnej korzyści. Trudno być uczynnym altruistą bezinteresownie pomagającym innym, jeżeli mimo szczytnych celów, nie przynosi to jakiejś osobistej, egoistycznej satysfakcji i samozadowolenia. Trudno pracować na szczęście ogółu, jeśli po drodze nie ma choć obietnicy dobra własnego. Choćby po przejściu na drugi, nie-cielesny świat.

Oczywiście, że szczyci się, gdy ktoś mimo własnego nieszczęścia, potrafi rozdawać szczęście wokół siebie. Ale nie można tego oczekiwać od innych. Oczywiście, że w społeczeństwie należy promować nie tylko dążenie do zaspokojenia własnych potrzeb i marzeń, lecz w pierwszej kolejności uczyć i przypominać, że nie jesteśmy sami na tym świecie, a poza nami i tymi ludźmi, z którymi chcemy przebywać lub przebywamy, są jeszcze inni, którzy też mają pewne potrzeby bytowe i wyższe, ale już niekoniecznie zasoby do ich zaspokajania.

W tym sensie, wydaje mi się, że dobro jednostki jest równie ważne jak dobro ogółu, bo bez tego pierwszego niemożliwe, a w każdym razie w masowej skali praktycznie nieosiągalne, jest skuteczne dążenie do tego ostatniego. Byleby tylko własne dobro nie przesłaniało tego wspólnego dobra.

No, i jak zwykle, nie miałem o czym pisać, a frontalnie pomazałem twarze wielu zagadnień.