Zrozumieć człowieka

Zdaję sobie sprawę z tego, że zaglądam w miejsca, w których ja (przez wzgląd na to, kim jestem a kim nie) chyba nie powinienem był nikogo ani niczego szukać, a znajduję. Czasami rozmawiam z Ludźmi, z Którymi nawet minięcia na ulicy powinienem unikać dla własnego fizycznego i psychicznego bezpieczeństwa, a tu nagle rozmawiam bez ogródek...

Bliżej mi do pacyfizmu, Jonathana Smitha z Autostrady do nieba, Jana Pawła II, Matki Teresy czy dalajlamy. Przedkładam pokój, altruizm, różnorodność i pluralizm w grupie nad agresję, egoizm, monokulturę i słuszność jednostki.

Ale próbuję też słuchać i rozumieć Drugą Stronę, chociażbym sam wolał postępować inaczej lub miał inne pobudki. Nie zjadłem wszystkich rozumów, też często się mylę, inni też mogą mieć rację. Często racje są tylko pozornie sprzeczne, bo ludzie nawet nie rozmawiają. Po to człowiek ma uszy i oczy, by dać możliwość wysłuchania drugiej strony. Po to ma inteligentny rozum, żeby próbować zrozumieć. Po to serce, żeby odrzucić zwierzęcą nienawiść, znaleźć swoją życiową połówkę i swoich przyjaciół.

Wczoraj w Warszawie była Parada Równości zorganizowana przez środowiska LGBT (lesbijek, gejów, biseksualistów, transseksualistów).

Oczywiście nigdy w takiej NIE uczestniczyłem (oczywistość wynika z mojej historii opisanej na początku bloga — cały czas do niej nawiązuję, żeby pokazać nowym czytelnikom, skąd wynika moja obecna postawa).

Dotychczas zawsze jako pseudo-heteryk i potem jako początkujący gej zarzekałem się we własnych myślach, że pośród kolorowych roznegliżowanych gejów i transwestytów chodzić na paradach nie będę. Bo nie będę. Że nie cierpię tej tęczowej flagi. Że nie trzeba aż tak się pokazywać. A tak w ogóle, szczerze mówiąc, mało byłem nimi zainteresowany. Nawet gdy gdzieś w radiu czy telewizji raz w roku pojawiały się informacje o paradzie, przemykało gdzieś obok bez większej uwagi. Byłem poza nimi, w końcu mnie to nie dotyczyło, nie mogły liczyć na moje zrozumienie i akceptację.

Ale od niedawna powoli zaczynam dostrzegać sens takich marszy i parad.

Na pewno istotną rolę miał film Modlitwy za Bobby'ego.

Zrozumiałem jedno, jak potrzebne jest mi powiedzenie, że po prostu istnieję... Że nie dam sobie wmówić, że ma mnie nie być... Jak bardzo ważne dla gejów i lesbijek jest powiedzenie światu, że ISTNIEJEMY...

Dla kogoś, kto nie musiał całe życie się ukrywać przed wszystkimi i samym sobą, może wydawać się to idiotyczne i bez sensu. Być może, moje życie jest idiotyczne i bez sensu, ale jeśli tak w ogóle było, to właśnie o to chodzi, że nie chcę, żeby takie było.

Chcę to zmienić, chcę być sobą, chcę żyć, być prawdziwym sobą. Nie spychać fragmentu życiorysu tylko do form pokazanych w filmie Piękno, bo zbyt często opinia publiczna tylko tak chce nas widzieć, a większość z nas tak nie chce i mimo presji się nie poddaje.

Całe niemal kilkudziesięcioletnie moje życie dobrowolnie godziłem się na milczenie przed światem, ale i przed samym sobą. Stanowczo za długo. Znam ból i rozterki Tych Ludzi, Którzy tam wczoraj chodzili z transparentami pokazując, że są i chcą być. Że oczekują tolerancji, akceptacji, legalizacji, stabilności życia. Chciałbym, by nikt więcej po mnie nie chciał ani nie musiał przeżywać tego, co ja. Ani przez 16 lat, ani przez 8 lat, ani przez rok, ani nawet miesiąc.

Nie mogę jeszcze powiedzieć, czy mi się udało, że ja się już w 101% pogodziłem a wszyscy wokół już mnie zaakceptowali. Ja dopiero zaczynam. Jest dobrze, będzie lepiej, w to chcę wierzyć, w to wierzę. Ale nie wiem, czy za miesiąc, rok lub pięć lat, nie będę pobity lub nie zginę z rąk kogoś, kto nienawidzi takich jak ja, choć kompletnie mnie i nas nie zna. Nie mam na to wpływu. Co prawda chyba nie bywam w nieodpowiednich miejscach i chyba zachowuję się przyzwoicie, więc co mi może grozić... Mi raczej nic. Mnie raczej ten problem nie dotyczy.

Raczej. Bo skąd mogę wiedzieć.

Ale ludzi są różni. Jedni czasem też powinni mieć prawo do drobnych gestów, jak pocałunek czy trzymanie się za rękę. Drudzy też nie powinni być epatowani erotyzmem w żadnej postaci, ani homo-, ani heteroseksualnym (też nie!!), jeśli akurat tego nie szukają. Oby nie szukali.

Ja nie chcę, by ktokolwiek kiedykolwiek ginął lub był pobity tylko za to, że jest gejem i mu się „należy”. Czy aby na pewno na to nie mam żadnego wpływu? Wiem, że nie można siedzieć cicho. Wczoraj skrzywdzono kogoś daleko ode mnie, jutro mogę być to ja, choćby naprawdę nie można było mi nic zarzucić poza miłością.

Miłość nie powinna być konfrontowana z nienawiścią. Pierwsza przetrwa wszystko dopóki druga nie zabije wszystkiego włącznie z sobą. Jestem bardzo naiwny i zdaję sobie z tego sprawę, ale idealistycznie chciałbym, by to szacunek i akceptacja drugiego człowieka wygrywały z obojętnością i nieszczęściami tego świata. Jeśli nie w stu przypadkach na sto, to chociaż w dziewięćdziesięciu. Albo pięćdziesięciu. Albo choć w jednym. Zawsze lepiej, niż w żadnym. Tak źle na szczęście nie jest.

Ale wszyscy żyjemy i dalej będziemy żyć pośród siebie. Dajmy sobie wzajemnie prawo do życia, do posiadania własnych poglądów bez narzucania ich drugiej stronie.

Chciałbym, by już obecne pokolenia naszych dzieci miały lepiej. Bo na to zasługują. Bo to są dzieci, kuzyni i sąsiedzi także Tych, co nienawidzą. Nietolerancję dziedziczą widząc, co robi i mówi ojciec, matka, otoczenie. Bo niektóre spośród tych dzieci także będą Gejami i Lesbijkami, czy ktoś tego chce, czy nie (gdyby to można było zmienić, nie byłoby mnie tutaj — odsyłam do poprzednich postów na blogu). Wszystkie dzieci kiedyś staną się dorosłymi. Niech nie czują nienawiści ani do, ani od drugiego człowieka...

Czy parady i marsze Gejów i Lesbijek to dobry pomysł? Chciałbym, żeby był jakiś lepszy sposób na zmianę postrzegania nas. Ale nie wymyśliłem żadnego lepszego pomysłu. Czy wezmę w nich kiedykolwiek udział? Na razie chyba czuję opór, choć niewątpliwie mniejszy niż Te Nienawidzące Osoby, które chodzą na kontrmanifestacje, pokazując, że nie chcą gejów w Polsce...

I nie wiem, czy się śmiać, czy płakać, że choćbyśmy wraz z innymi gejami faktycznie wszyscy wyemigrowali, to zabralibyśmy również niektórych ich synów, bratanków, siostrzeńców, braci, innych bliskich krewnych, sąsiadów, współpracowników, przyjaciół, kolegów i znajomych, którzy też są gejami w nie mniejszym ukryciu, niż ja. Tylko się ukrywają, dokładnie tak samo, jak robiłem i robię to ja. Skoro wszystkich, to wszystkich.

Wyczekuję dalszych reakcji koleżanki. Trochę się boję, że Ją rozczarowałem, długo by pisać dlaczego.

Bo taki facet jak ja okazał się gejem; czyli jednak faceci to świnie; czyli jednak kilka rzeczy lub brak innych tłumaczy się nie dżentelmeństwem, lecz homoseksualizmem; czyli straciła kolegę heteryka, choć takiego we mnie nigdy nie miała.

Bo gej kogoś obciążył tą wiedzą; normalnie nie wytrzymał i się wygadał; normalnie narzucił się tym własnym życiem, a kogo to obchodzi; normalnie zachowuje się normalnie, jakby to wszystko było normalne, a przecież wszyscy mówią, że nie jest, a wszyscy zawsze mają rację.

Bo to wszystko zmieni, a przecież nie zmienia nic, bo cały czas już takie to było.

PS. Nim skończyłem redagować całość posta, odpowiedziała z uśmiechem, że nie jest zła... Ufff... 

Tyler Ward & Alex Gronlund, Is Anybody Out There?, 2012

(oryg. K'naan & Nelly Furtado z albumu More Beautiful Than Silence, 2012)

Zawsze mnie ciekawi, ile osób faktycznie słucha/ogląda dołączane filmy? :)