Słowa

My ludzie czasem nie potrafimy ze sobą rozmawiać. Akuratnie wtedy, gdy chcielibyśmy być zrozumiani. Wbrew intencjom nie mówimy co chcemy, wbrew oczekiwaniom nie słuchamy czego trzeba. Jak bardzo potrafią skrzywdzić słowa, jak bardzo ich brak lub nadmiar potrafi wypaczyć sens. Czekamy na słowo, a słyszymy inne. Wcale nie czekamy, a i tak słyszymy je na siłę. I co z tego, że wszystko to wiemy, gdy i tak powielamy te same błędy.

Szukamy między wierszami kontekstu tam, gdzie go nie ma. Dopowiadamy brakujące naszym subiektywnym zdaniem słowa i wnioskujemy z całości niewysłowione wprost intencje. Na skróty tworzymy streszczenie wyobrażonego świata do jak najmniejszej liczby jak najprostszych słów, bo tak nam wygodniej i łatwiej. Na wszelki wypadek kurczowo trzymamy się tych słów, o których wydaje nam się, że jesteśmy ich pewni. A tak naprawdę nie jesteśmy pewni niczego i najważniejsze słowa przeciekają niepostrzeżenie przez ręce.

Za pomocą niedoskonałych słów wyrażamy emocje i uczucia, opisujemy to, co niedefiniowalne i abstrakcyjne. Poprzez słowa chcielibyśmy poznawać inne światy, życia, ludzi. Wydaje się nam, że za pomocą słów to wszystko możliwe. Że najbardziej bogate wnętrze i skomplikowany świat da się nimi wyrazić i poznać. Łudzimy się, że słowa odzwierciedlają czyny, a czyny idą za słowami. Lokujemy w nich konsekwencje i warunkujemy od nich zamiary.

Jak wiele słów chcielibyśmy dopowiedzieć, gdy to już niemożliwe, bo nikt nie słucha lub nie chce zrozumieć. Cofnąć niektóre z nich, bo skrzywdziły. Powiedzieć odpowiednio mądre, choć nie uczono nas ich dobierania. Mieć czas, by wysłuchać wszystkich. Czas, by wypowiedzieć wszystkie. Choćby alfabetycznie, w końcu pośród nich znajdą się i takie, które mieliśmy na myśli, które chce usłyszeć ktoś.

Françoise Hardy, Message Personnel z albumu o tym samym tytule 1973

(por. Isabelle Huppert z filmu 8 kobiet, 2002; Teiva, 2011)

Mam już dość słów. Własnych słów. Pragnąłem cudzych, ale nie znalazłem. Nie tu, nie teraz. Zgubiłem się w słowach. Nie wiem, kto je wszystkie pozbiera. Pozamiata pod dywan. Będą wystawać i przeszkadzać w chodzeniu. Lepiej byłoby je wszystkie stamtąd wytrzepać. Wyżyć się na dywanie, usuwając wszystkie zakurzone, które duszą. Albo wyprać, może ktoś kupi dywan bez nich jako nowy. Za grosze.

Jak bardzo brakuje mi osób, z którymi rozumiałbym się bez słów. Miejsc i sytuacji, w których nie potrzeba słów. W których nikt ich ode mnie nie chce, nie czeka, nie szuka. Nie wymaga cofania się do tego, co było lub nie było powiedziane. Po prostu jest. Brakuje mi takiej łąki w parku życia, na której stapiam się z przeszłością i przyszłością w teraźniejszości.

W której nie potrzeba metafor, by rozumieć ludzi i świat. W której nie wyleję już więcej łez. W której nie stracę zbędnych chwil, bo każda będzie upragniona.

Krzyczę, a nie otwieram ust. Płaczę, a nie zamykam oczu. Cierpię, a nie odczuwam bólu. Szepczę do ucha, którego obok nie ma. Przepraszam, dziękuję, proszę. Za niedoskonałość. Za piękno. O jutro.

Wystarczy już słów. Kurtyna dawno spuszczona, na widowni nie siedzi nikt z biletem. Tylko mysz wygląda z dziury w podłodze i nie rozumie, co bełkocze do siebie aktor. On też nie rozumie, zapomniał tekstu, zgubił sedno. Gaszą już światło. Cisza.