Aż głowa boli

Chcę sprostować mit, że o innych myślę rzekomo więcej, niż o samym sobie. Jest przecież dokładnie odwrotnie. Pomimo tego, że chciałbym by jeden ktoś i wszyscy inni ludzie byli ważniejsi ode mnie samego, to stałem się egoistą, egocentrykiem i egotykiem, a ostatnio stan ten niestety się pogłębia. Za bardzo skupiam się na sobie, a za mało na Ludziach i Ich Życiu. Cały ten blog, nawet to pojedyncze użalanie się nad sobą, jest tego dowodem. To również chcę w sobie zmienić, ale nie chciałbym opuszczać blogu... Marnym pocieszeniem jest jedynie to, że przez takie EGO przechodzę po latach wypierania prawdy. Być może tak muszę, być może tak trzeba, być może lepiej tak niż inaczej.

Ukrywanie się ciążyło mi na duszy od dawna, nie raz pisałem o tym na blogu.

Ostatnio dziewczyny w pracy kolejny raz „dobijały” mnie stwierdzeniami, że moja dziewczyna będzie miała ze mną dobrze, bo dzięki nieuchronnemu przysłuchiwaniu się Ich nieskrępowanym rozmowom, znam je lepiej niż każdy inny mężczyzna, który takiej możliwości nie miał, więc będę mógł ze swoją rozmawiać i doradzać o wszystkich kobiecych sprawach. Mają całkowitą rację w tym sensie, że dużo się nauczyłem o płci przeciwnej. Czuję się zaszczycony, że czasami traktują mnie jak swoją koleżankę ;) z naciskiem na „czasami”, bo nie mam też żadnych wątpliwości, że traktują mnie też jak kolegę. Absolutnie mi to nie przeszkadza, że mnie facetowi jest dane poznawać babskie problemy i kobiecy sposób myślenia. Nie mam za złe, że nie wiedząc tego czegoś, życzą mi dobrze, postrzegając mnie jak coraz fajniejszego kandydata na męża dla jakiejś ich koleżanki.

Tylko psychicznie boli mnie strasznie, że tak się to potoczyło, że tak mało o mnie wiedzą. Że w tej jednej istotnej dla mnie sprawie dławię się własną śliną pod kneblem, który sam sobie coraz głębiej wciskałem w usta. Że mając tysiące okazji do zaprzeczenia, do powiedzenia prawdy, przez wszystkie lata nigdy nie zdobyłem się na szczerość. Że tyle razy pytany o dziewczynę i przyczyny kawalerstwa, cały czas zbywałem to kłamstwami, choć akuratnie Im powinienem był powiedzieć prawdę.

Może to kłamstwo nie byłoby dla mnie aż tak coraz bardziej bolesne do powtarzania, gdyby nie prosty fakt, że wcale nie chcę przejść przez życie sam, choć próbowałem tego całą dorosłość, ale samotność nie jest moim powołaniem. Niektórzy wolą żyć bez związku, nie potrafią żyć w związku lub nie chcą w nim żyć. Dochodzą do tego po latach przykrych cierpień. Jak widać moja droga była inna.

Z tego powodu jest mi przykro, cokolwiek dalej się nie zadzieje i czy dalej będzie chciała mnie znać

Nowa powierniczka mojej tajemnicy oczywiście ma imię, ale dbam o względną anonimowość, poza tym nie wiem, czy by sobie tego życzyła, dlatego nie przytaczam Jej tu pod żadnym imieniem.

Chciałbym Ją wcześniej zapytać, czy chce o tym wiedzieć, czy mogę Jej powiedzieć, czy chce mnie znać z obu stron. No ale to z definicji jest niemożliwe, samo pytanie zdradziłoby to, czego mogła nie chcieć wiedzieć.

Chciałem, by wyglądało to inaczej, próbowałem kilka razy, wtedy nie wyszło z przyczyn niezależnych ode mnie. Wczoraj alkohol być może ułatwił sprawę, ale nie był do tego narzędziem. Wspólna impreza i tak była w planach, każdy pił po równo. Mogłem nie prosić Jej na bok, wówczas byłaby to zaledwie kolejna taka impreza, nie wyróżniająca się niczym od poprzednich... Spytałem, czy pamięta żart... Że wtedy zaprzeczyłem, ale tak naprawdę skłamałem... Nie załapała od razu... Gdy zrozumiała, nie okazywała złości ani nietolerancji... Jestem szczęściarzem, mogąc Ją znać, choćby teraz coś miało prysnąć. W tamtej chwili nawet nie myślałem, co bym zrobił, gdyby zaczęła np. wyzywać mnie od zboczeńców albo pobiegła rozgłosić wszystkim nowinę... Ani co będzie, jak mimo zapewnień i tak rozgada. Może rozgadać, choć zaboli, przynajmniej ja nie będę musiał.

Żywię wielką nadzieję, że Ona dziś na kacu nie potraktuje mojego wczorajszego zwierzenia jak żartu wstawionego kolegi...

Tak się nawet zastanawiam, czy słysząc gdzieś o dzisiejszej paradzie równości, skojarzy to ze mną. I co o mnie sobie pomyśli. Bo przecież mamy różne siatki pojęciowe. Ona gejów zna ze stereotypów, ja tak bardzo odbiegam od stereotypów, że muszę chyba jej powyjaśniać wiele rzeczy... Ciężko będzie w poniedziałek, choć praca to nie miejsce na takie rozmowy... Przynajmniej dotąd ja tego unikałem. Może da się namówić na rozmowę po pracy, ale będzie ciężko.

Głowa trochę boli, ale najwyraźniej inni Ludzie przeżywają kac znacznie gorzej, a może piją jeszcze więcej alkoholu niż zdołałem ja, w obu przypadkach szczerze współczuję ;) Zapomniałem, że Mama nie raz próbowała spić Tatę, ale tęga z niego głowa i nigdy się nie udało :) Być może cokolwiek z tego odziedziczyłem, że wszystko przeżywałem świadomie, a teraz nie jest najgorzej...

Czy mam kac moralny? Czy ja w ogóle wiem, co najlepszego narobiłem? :) Wydaje mi się, że nie żałuję. Choćbym dożywotnio milczał, nie zmieniłoby to mojej orientacji. Chyba się nawet cieszę :), ale za wcześniej na takie kategoryczne stwierdzenia. Żyję dalej i już nie mogę się doczekać, co przyniesie czerwiec, lipiec i dalsze miesiące :)

PS. Zadzwoniła daleka Ciocia z Katowic, podzielająca moją pasję. Stęskniła się za moim głosem i rozmową... (ja za Nią też). Wnuczka znalazła chłopaka, a ja? Taka wielka szkoda, że się marnuję sam... No szkoda, Ciociu, szkoda... Może kiedyś porozmawiamy... Czy aby na pewno? Czy starszej krewnej otwartej na ludzi i świat, mającej podobnie jak ja kontakty z całą(!) naszą wielką rodziną, też jestem gotów przyznać się, że jestem gejem?

PPS. Nie brałem nigdy udziału w Lednicy ani nie jestem już taki młody ;), ale gdybym był bardziej odważny, miałbym zgryza, czy dziś jechać do Warszawy, czy na Lednicę...

Marc Scibilia, What If I Can, 2012