To się leczy

Targają mną różne uczucia i postawy wobec własnej ukrytej natury. Po niedawnym uświadomieniu sobie utraconych lat w samotności i potrzeby miłości, wydawało mi się, że bycie gejem to jest jedyna właściwa droga, którą powinienem obrać.

Ale wbrew powszechnym wyobrażeniom, życie geja wcale nie jest takie łatwe, przyjemne i sielankowe, jak o nim mówią i je pokazują. Szczególnie w Polsce.

Nie mówię tu bynajmniej o stereotypie, że każdy gej jest zniewieściałym hedonistą, uprawiającym obrzydzające praktyki seksualne, z dużym licznikiem partnerów i HIV na koncie. Tak być może przedstawia się, ale tylko jakiś odsetek wszystkich homoseksualistów. Co najmniej ja nie pasuję do takiego schematu. Czy to oznacza, że nie jestem już gejem? Ha, czasami nawet chciałbym, żeby niedopasowanie do stereotypu tak działało ;) Czytane ostatnio przeze mnie blogi dają ulgę, że jest więcej mężczyzn z podobnym motywem w życiu, którzy w swej nienormalności na szczęście myślą i zachowują się zupełnie normalnie. I mają normalne problemy, z którymi się utożsamiam.

U moich wątpliwości legły więc nie mylne stereotypy, lecz raczej to, że:

• gejom trudniej jest znaleźć drugą połówkę, skoro jest nas mniej; jakże częstsze są więc "wpadki", gdy najnormalniej można się pomylić co do orientacji i dawanych sygnałów przez drugą osobę
• heteroseksualne osoby najczęściej nie muszą ukrywać swojej tożsamości ani swoich związków, natomiast od gejów albo tego się wprost lub w sposób dorozumiany oczekuje i żąda, albo przynajmniej dla naszego bezpieczeństwa lepiej jest nie narażać się niektórym agresywnym osobnikom; mimo wszystko nie zawsze uda się wszystko ukryć, niektóre wiadomości wyciekają siłą, wbrew naszej woli, i masz babo placek
• ujawnienie się jest swoistym społecznym piętnem i łatką do końca życia, od czego ciężko się uwolnić przebijając je innymi ważnymi rzeczami, które decydują o tym, czy poza byciem "ciotą" ludzie kogokolwiek w nas jeszcze widzą
• osobom wierzącym, takim jak ja, zarzuca się wewnętrzne nieuporządkowanie, grzech i wieczne potępienie, z czym kochający Boga musi sobie jakoś sam poradzić, pomimo braku duszpasterstwa osób homoseksualnych

U mnie dodatkowo dokładają się wszystkie typowe problemy związane z długą samotnością i "skokiem" w nieznane. Heteroseksualnym osobom też trudno znaleźć tę właściwą partnerkę na całe życie. Nie inaczej jest w mojej sytuacji.

To wszystko podważyło moje przekonania o tym, co powinienem i muszę, co chcę ja i co chcą inni. Zadawałem sobie pytanie, czy na pewno wiem, w co się pakuję. Zaryzykować łatwo, ale zasadniczo odwrotu może nie być. Niewątpliwie nic na siłę ani nic pospiesznie. Tym nie mniej, zacząłem na powrót zastanawiać się, czy jednak nie lepiej byłoby zostawić moje życie takim, jakie jest. Do czasu, aż ktoś inny ujawni skrywaną tożsamość wbrew mojej woli i wrócę do punktu wyjścia. Ale mimo wszystko, może odczekać kolejnych kilkadziesiąt lat, może wcześniej zdążę umrzeć...

Poczytałem sobie o terapiach afirmatywnych i reparatywnych. Na szczęście dziś odchodzi się od stojącego u podstaw tej ostatniej techniki psychologicznej pierwotnego przekonania, że bieguny są tylko dwa i można je jednostronnie przemagnesować na właściwy kierunek, przemieniając homoseksualistę w heteroseksualistę. Choć nie wszyscy to podzielają. Wewnętrzne przekonanie i doświadczenie życiowe podpowiada mi, że dosłowne przemagnesowanie jest niemożliwe. Co najwyżej można mówić o zmniejszeniu potrzeb seksualnych i psychicznych wobec osób tej samej płci oraz mniej lub bardziej nieudolnej próbie wydobycia z wypranej terapią psychiki resztek pokładów zainteresowania osobami płci przeciwnej i próbie wykształcenia na ich bazie również pociągu seksualnego.
Słowem, zakłada się, że poddawani takim eksperymentom "pacjenci" tak naprawdę wcale nie są gejami, tylko ukrytymi heteroseksualistami. Jeżeli w ogóle to działa, ja nazwałbym takie osoby biseksualistami z dominującymi upodobaniami wcześniej homoseksualnymi, a potem heteroseksualnymi. Próbuje się w nich ukryć niepożądaną tożsamość a wpoić tę słuszną.
Co ciekawe, zakłada się, że nie wszyscy nadają się do terapii, a i dla tych ją kończących nie daje się pełnej ani dożywotniej skuteczności. Nie odbierając powodzenia terapii faktycznie szczęśliwym pacjentom, gdyż i takich dużo jest, uważam, że przynajmniej w moim przypadku szanse byłyby małe, cena (psychiczna) duża, a groźba "nawrotu" duża. Abstrahuję w tym miejscu od tego czym jest homoseksualizm, dlaczego nie jest chorobą i że nie da się go całkowicie z psychiki usunąć. Tylko zagłuszyć.
Zwał jak zwał, moim zdaniem egoizm jednostki powinien kończyć się na szczęściu i nieszczęściu drugiej osoby, zwłaszcza kobiety i wspólnych dzieci. W książkach, na ekranie i oczyma wyobraźni widzę osobisty dramat takiej rodziny, w której mężczyzna jednak sobie nie poradził z tłumioną częścią homoseksualnej tożsamości, jednak miał chociażby jedną chwilę "słabości", czym krzywdzi wszystkich. Jak by nie szacować ryzyka, to potencjalne straty duże. Naprawdę, nie jestem przekonany, czy gra jest warta świeczki. Domyślam się, że mnie niestety sklasyfikowano by jako nienadającego się do terapii lub nierokującego na poprawę.


Zawsze dziwiły mnie anonimowe (samo to jedno słowo "anonimowe" już wszystko tłumaczy) komentarze w internecie typu "to się leczy". Przepraszam za analogiczny kolokwializm, "to" co najwyżej można spróbować zagłuszyć, a nie wyleczyć. Ale wiadomo, wśród anonimowych internautów najwięcej jest domorosłych psychiatrów.


I tak, pozostaje mi do "wyboru" (a ktoś mnie pytał o zdanie?) albo dożywotnia samotność w przymusowym celibacie, albo oszukiwanie siebie i innych przy kobiecie, albo w jakimś zakresie zaakceptowanie tego wszystkiego, czego dotąd się wypierałem. Żyć nie umierać, perspektywy, że hej... :) Dalej odczuwam, że samotność nie jest moim powołaniem i nie doprowadzi mnie do niczego dobrego.

PS. Podobno nie mogę się zdecydować, raz pisząc o homoseksualistach "oni" i "ich", innym zaś razem "my" i "nas". Potwierdzam. Nie mogę się zdecydować. To wciąż nie jest dla mnie ani łatwe, ani oczywiste... Tym bardziej, że licencji ani legitymacji nikt nie udziela, a poza tzw. "środowiskiem" aktywistów, spokojnie żyje cała reszta osób, które w jakimś kręgu ujawniły swoją tożsamość, jak i tych wciąż ukrytych. W okolicach tych ostatnich jest wciąż moje "ja". Na samotnej wyspie wciąż nie wiem, czy i z kim się utożsamiam, ani gdzie chciałbym być, ani gdzie jestem gotów przynależeć. Wpierw muszę do tego psychicznie dorosnąć, a ten blog jest dotąd jedynym na oścież otwartym oknem mej duszy na świat.


Podziwiam Cię, Drogi Czytelniku lub Droga Czytelniczko, i jednocześnie za to samo dziękuję, że chciało Ci się mnie wysłuchać :) A może zechcesz coś dodać?

Joni Mitchell, Both Sides, Now z albumu o tym samym tytule, 2000