Samotna wyspa

Nie znam osobiście żadnej osoby, która czuje to samo co ja. Nie poznałem żadnego geja czy lesbijki ani w szkołach, ani na studiach, ani w moich pracach, ani nigdzie indziej. Biorąc pod uwagę statystyczny odsetek homoseksualistów w społeczeństwach (ile by ich nie było, od ułamków procenta do kilkunastu procent wg różnych teorii i badań), moje mniemanie o tym, że nigdy nie znałem ani nawet nie minąłem się z żadnym gejem, jest niewątpliwie mylne. Przewinęło się obok mnie tak dużo osób, że teoretycznie ktoś powinien mieć taki problem jak ja. Mimo statystyk, czuję się jak samotna wyspa otoczona przez wzburzone morze i groźne rafy. Co innego obecność gejów na odległość w mediach, a co innego we własnym życiu.

Ostatnio przypomniał mi się taki obraz sprzed kilku lat. Wysiadam z dworca kolejowego w dużym mieście i spieszę się do wyjścia (nawet nie pamiętam, czy to było jeszcze na studiach, czy już po). Po drugiej stronie peronu jakieś 5 m ode mnie w drzwiach do pociągu stoi jakiś facet, niżej na peronie drugi facet, obaj nie starsi ode mnie. Żegnając się, ten z peronu ukradkiem podskoczył i pocałował tego z pociągu. Zauważyli mnie. Byli zaskoczeni, że ktoś to widział. Po chwili schodziłem już z peronu. Całość trwała może 5 sekund? Ale ich zaskoczonego spojrzenia na mnie nie za pomnę chyba do końca życia.

Z początku nie byłem nawet świadom tego, co widziałem. Ich zachowanie było na tyle (dla mnie) nietypowe, że dopiero wychodząc z dworca na miasto uświadomiłem sobie, że to miał być pocałunek.

W tamtej chwili pomyślałem tylko, że rozumiem ich prawo do miłości, ale oni też nie powinni się dziwić, jeśli ktoś czuje się tym zaskoczony, jak ja. Nawet byłem trochę zły, że mi się takim widokiem narzucili. W najmniejszym stopniu nie odnosiłem tamtej sytuacji do siebie samego. Niewiele z resztą wtedy to analizowałem. Ot, zdarzyło się, chwilę idąc przetrawiłem co to było, zapomniałem. Dopiero niedawno odnalazło się w pamięci.

Dziś to mi jest głupio, że być może wzięli mnie za kogoś, kto gotów byłby się tam do nich wrócić, nabluzgać i zbić obu "mordę". Że niechcący wtargnąłem w intymną chwilę i zamiast -- być może -- okazać co najmniej jakieś objawy tolerancji lub akceptacji, jeśli nie podziwu za odwagę, to po prostu zachowałem kamienną twarz i odwróciłem wzrok na drugą stronę peronu. Że prawdopodobnie mogli się poczuć potępieni i zaszczuci. Że dziś jest mi przykro z powodu mojego zachowania, nawet jeśli każde z nas miało prawo poczuć się, jak się wtedy poczuło.

Fakt faktem, że zrobili to w miejscu publicznym. Ale nie słyszałem, żeby nasi politycy przyjęli szariat. Ani żeby to było wykroczeniem. A podobne pocałunki, jak nie dłuższe i bardziej namiętne, między kobietą i mężczyzną (od młodych po nieco starsze pary) widuję tak często w różnych miejscach publicznych, że na prawdę nie zwracam na to uwagi. Ani niemal nikt inny nie zwraca uwagi, poza dewotami. A mimo wszystko wtedy zwróciłem, nazbyt ofensywnie wobec zakochanych.

Wtedy zdecydowanie nie wiedziałem jeszcze, co mnie samego czeka, choć przecież wszystko już wiedziałem, tylko nie dawałem racji bytu. Lecz i dziś chyba dalej do końca nie zdaję sobie sprawy, w co się pakuję. Jeśli się wpakuję? Nie wiem. Nie wystarczy pstryknąć palcem i szybko przekonać się. Żałuję, że nie sprawdziłem jak byłem młodszy, wtedy łatwiej by mi przebaczono błędy, łatwiej bym sam przeskoczył moje błędy i reakcję innych.

Paul Simon & Simon Garfunkel, Bridge Over Troubled Water, 1970