To, czego nie widzimy

Pierwszy raz po 18 latach byłem gdzieś za granicą. Pisząc to człowiek zdaje sobie sprawę, że w ogóle cokolwiek w moim życiu było już -naście i -dzieścia lat temu... Pierwszy raz od pięciu lat miałem urlop we właściwym tego słowa znaczeniu, nie pracując nad niczym, po prostu niezasłużenie mogąc cieszyć się towarzystwem i uprzejmością pięknych Ludzi, widokiem urokliwych miejsc, smakiem i zapachem potraw i trunków. Pierwszy raz byłem w Niemczech, pośród ludzi, których języka nie znam. Pierwszy raz podróżowałem sam, tak daleko, bez szczegółowego grafiku, co, gdzie, o której, z kim. Było wspaniale :)

Pierwszy raz praca nie przypominała się na urlopie, ani ja sam nie myślałem o tym, co dzieje się pod moją nieobecność. Pierwszy raz wracałem do pracy ze szczerym uśmiechem na twarzy. Oczywiście, powrót do niektórych obowiązków i ludzi ma swoje plusy i minusy, ale uśmiech miał inną przyczynę, zupełnie niezwiązaną z pracą. Ot, coś dostrzegłem.

Jednakże nie dostrzegam niektórych rzeczy. Chyba jestem za mało spostrzegawczy, albo czas już wymienić okulary na mocniejsze. A może jest wręcz odwrotnie, dostrzegam tak wiele szczegółów tworzących rzeczywistość, że efektywnie odnotowuję w świadomości tylko wybrane z nich, niekoniecznie te, które wskazuje ktoś, tak w moich oczach wspaniały, że już nic po drodze nie widzę. Ostatnie wpadki z niechcianymi zdjęciami mnie tylko w tym utrwalają, że inaczej postrzegam życie, ludzi i świat. Uczą, że muszę jeszcze bardziej empatycznie wchodzić w to, co widzą inni. Wytłumaczenie, że jako facet nie zwracam uwagi na szczegóły, jest tak w tej sytuacji zadowalające, jak nieprawdziwe :P Być może zwracałbym uwagę na elementy kobiecego ciała, ale tak nie jest.

Niektóre zjawiska widoczne i niewidoczne dla oczu więc dostrzegam. Ale nie tylko ja coś dostrzegłem, choć w innym momencie i kontekście. Ot, przecież aż tak bardzo nie można się zmienić bez przyczyny, nieprawdaż? Więc ktoś kogoś w mojej pracy pyta, czy się zakochałem, czy w dziewczynie, czy w chłopaku, bo ma przeczucie, że to drugie. I jeszcze celnie adresuje pytanie do kogoś, kto zna odpowiedź. Przyznam, że na całą opowiedzianą sytuację w duchu, sercu i na twarzy szeroko się uśmiecham, Bóg mi świadkiem :D Nie tak przecież dawno sam coś widziałem.

I choć odpowiedź nie padła, to teraz ja muszę się zdecydować, jaka odpowiedź ma iść w świat, gdy ktoś pyta. Ale nie wiem, co Inni za mnie mają mówić, skoro w ogóle już okazują się być na tyle w porządku, że mnie o to pytają. Ja sam wiedziałbym, komu i co ja powiem. Od innych niczego, ustalonej wersji, milczenia ani kłamstwa domagać się nie mam prawa. Nie chcę nikogo czynić zakładnikiem mojego życia. Tym bardziej, że etap listy osób wtajemniczonych w perspektywie 10 lat mojego życia się rozmyje, już nie mam wpływu na nikogo. Dlaczego od jednych miałbym czegokolwiek wymagać, a inni będą paplać na lewo i prawo.

Dla mnie temat homoseksualizmu już nieco okrzepł, ale świat bywa brutalny, zwłaszcza w pracy. Przecież nie planowałem publicznego coming outu. Dziś co prawda nie byłaby to dla mnie tragedia, wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej bym się uśmiechał :P, ale wiele to zmienia. Przecież nie chcę, by wszyscy musieli się odnosić do mojej orientacji seksualnej, a moja firma to doskonałe miejsce na takie ploty.

Wisi to mi i powiewa, co i kto będzie mówił, ale czy mam to sam prowokować? Nie mam i nie chcę mieć plakietki na czole, przez którą mnie wszyscy będą identyfikować i poznawać. Jeśli ktoś tak mnie od nowości pozna lub dopiero teraz rozpozna, bo się sam zainteresował lub dowiedział przypadkiem, nie ma problemu. Ale serio, przecież nie o to chodzi, by się tematem narzucać. Co innego dopuścić, że ktoś może się dowiedzieć, a co innego, że wiedzą wszyscy.

Wiele już w tym temacie porad otrzymałem (lub sam sobie wyczytałem między słowami) od ludzi podobnie zorientowanych po ludzi zorientowanych mainstreamowo ;), od homoseksualistów ukrytych po ujawnionych. Postaw jest wiele, ale dużo jest takich jak moja: problemu nie ma, ale nie wszyscy muszą wiedzieć. Tylko to nie jest odpowiedź na czyjeś pytanie, czy lub co ma mówić za moimi plecami, gdy pyta jeszcze ktoś inny.

Hurts, Illuminated z albumu Happiness, 2011