Strach

Boję się powrotu z urlopu, a zarazem do starego życia i pasji, którymi kiedyś zapychałem dosłownie całe życie. Kiedyś uciekałem przed odczuwanym pragnieniem miłości, której niektórzy Ludzie nie akceptują. Wstydziłem się prawdy i krępowałem się spotykać z Ludźmi, bo czułem się gorszy, bałem się, że prawda przypadkiem wyjdzie na jaw. Pragnąc miłości, byłem nieszczęśliwie samotny.

Dla tego jedynego przeszedłem bardzo długą drogę. Zmieniłem się. Zaakceptowałem siebie. Jestem wśród Ludzi, chociażby niektórzy już uważali lub dopiero zamierzali uważać mnie za coś gorszego. Otworzyłem się na miłość. I czekam, co przyniesie życie. Nie zapominam o mojej przeszłości, by nie zapomnieć, na kogo czekam.

Paradoksalnie, bałem się, że ktoś zakocha się we mnie. Bać powinienem był się, że zrobię to wobec kogoś sam. Boję się nieznanego. Jestem przecież dzieckiem, które niewiele wie o życiu i miłości. Jak wszystko odróżnić? Niczemu nie przypisywać więcej, niż jest? Nie skrzywdzić nikogo? Ani na to nie pozwolić? Nie dać się oszukać?

Boję się, że moje życie znów zabierze mi czas, który chciałbym poświęcać komuś wyjątkowemu. Chciałbym, by był jego najważniejszą częścią. Bym ja był jego. A przynajmniej ważną. Ale czy ja sam słyszę, co mówię?

Gdzie ja chcę z kimś żyć? Mieszkać, robić zakupy, wspólnie spędzać czas na kulturze, wśród znajomych i rodziny, chodzić do kościoła? W Polsce? W którym mieście?

Nie wyobrażam sobie presji, bym mógł być z kimś tylko w czterech ścianach, a poza nimi zupełnie obcym człowiekiem. Tak nie będzie. Tylko, w związku z tym, czy cokolwiek będzie? Jak każdy, to i ja? Po co człowiekowi miłość, skoro tak radykalnie zmienia wszystko?

 Matt Dusk, Always z albumu Two Shots, 2004