Czas

Już tęsknię. Choć jedno się nie kończy, a drugie nie zaczyna. Żałuję, że nie poznaliśmy się wcześniej. Może wszyscy byliśmy kiedyś inni. Niewątpliwie co najmniej ja byłem wtedy inny, zawstydzony sobą, głupi, nieświadomy. Przyjaźni z ludźmi, miłości do człowieka. Głupio mi za wszystkie niewypowiedziane albo wypowiedziane słowa. Szkoda niespędzonych wspólnie chwil. Jak na spotkaniach przyjaciół albo randkach. Na rzeczach poważnych i błahych, na życiu. Z kimś zaprzyjaźnionym, z kimś dla mnie ważnym.

Przed oczyma mam chwile niedawne i dalekie, w pamięci tę chwilę ciut dawniejszą i bliższą. Obie nie wydarzyły się razem w czerwcu. Wówczas wszystko byłoby inne, tak krótko, tak szybko, za szybko, za krótko. Kilometry do pokonania zastąpił czas. Jednym chwilom później pomógł, drugim przeszkodził.

Dorwałem niedawno rodzinne albumy ze zdjęciami z mojego dzieciństwa. Dawno tam nie zaglądałem. W nowym świetle zobaczyłem wszystko, co kiedyś tak naturalnie przeżywałem. Podróże, gości, postrzegany obiektywem świat. Wszystko jest teraz dla mnie jeszcze bardziej oczywiste. Myślę, że jednak moja Mama wiedziała, tylko cały czas jak ja łudziła się, że pewne rzeczy przeminą. Jej fizyczna obecność przeminęła. Moja tożsamość mimo upływu czasu trwa dalej niezmieniona: doroślejsza, bardziej świadoma i lepiej pożytkowana.

Poprzez zdjęcia przypomniałem sobie, jak bardzo otwartym na życie byłem dzieckiem. Uświadomiłem sobie również, jak bardzo się zamknąłem, dając sobie wmówić, że musiałem ukrywać swoją pełną tożsamość, której orientacja seksualna stanowi drobną, choć integralną część. Nie musiałem, nie powinienem był zamykać się przed światem, który nawet nie domyślał się, co dzieje się w środku. Jak bowiem mieliby zaakceptować mnie inni, jeśli nie robiłem tego sam. Dla siebie, dla kogoś, dla innych. Ale to był proces, który wymagał czasu. Widzę wreszcie, jak wiele straciłem i jak wiele wciąż mogę zyskać, będąc sobą i nie wstydząc się tego.

Czasem mi głupio, że dobrowolnie poświęciłem tyle słów i samego siebie, by ludzie mogli zrozumieć, a i tak tego nie chcą, są ślepi i głusi na moje słowa. Wierzą, a nie akceptują mnie takiego, jakim jestem. Nie żebym spodziewał się przeciwieństwa. Tylko głupio mi, gdy Ktoś próbuje mnie nawracać, nie widząc, że już się nawróciłem. Gdy ktoś twierdzi, że przeczytał całego bloga, ale późniejszym monologiem pokazuje, że moje słowa można pominąć, zignorować, bo wie lepiej. Cóż, konfrontacja z moją skromną osobą może rozczarowywać, gdy ktoś zapomina, że wszyscy jesteśmy tylko i aż ludźmi. Równymi sobie.

Ktoś najpiękniejszy stwierdził, że się gdzieś zagubiłem w życiu. Jakże w ogóle mógłbym się gdziekolwiek wcześniej odnaleźć, zanim siebie nie poznałem, zanim nie pozwalałem sobie poznać kogoś, zanim komuś nie pozwoliłem poznać siebie. Dopiero nadzieja na prawdziwy sens mojego życia prawdziwie otworzyła mi oczy i serce na miłość i ludzi.

Cokolwiek się jeszcze nie wydarzy, warto żyć, nie uciekając przed światem i ludźmi, choćby czasem pozostawało dużo do życzenia. Złe chwile z pamięci wyrzucam i palę, popiół zakopując na łące w parku, niech coś dobrego na nim wyrośnie lub niejeden biegacz podepcze. Dobre chwile zbieram do wiklinowego koszyka na grzyby, marynując potem w słoikach chowanych w piwnicy na zimę, niech przypominają mi o tym i o tych, którzy są najważniejsi w moim życiu. Jednymi chwilami nie warto więcej sobie zawracać głowy, dla drugich warto żyć. Choćby przeminęły, bo różnie w życiu bywa, ale co przeżyjemy, to nasze.

Chwytać chwile, korzystać z życia, dostrzegać piękno wokół; poznawać i kochać człowieka, ludzi i świat; być szczęśliwym tu i teraz; pośród tych ludzi, których się zna, w tych miejscach, w których się jest; wszystkimi chwilami budować wieczność. Kto do tego nie dorósł, nie zrozumie. Komu tego brakuje, może poczuć zazdrość i zawiść, że taki gej ma za dobrze. Zupełnie bezpodstawnie. Nie ma czego mi zazdrościć, bo rzeczywistość budują różne fragmenty życia. Te lepsze na przemian z tymi niechcianymi. Oczywiście, że przyznanie się przed światem do prawdy, na którą nawet nikt nie czekał, wymaga ode mnie odwagi, wiele uporu i jeszcze więcej pewności siebie, zwłaszcza w mojej sytuacji, zwłaszcza gdy nie znajdowałem żadnego z nich.

Niekłamanie lub odkłamywanie dawnych przemilczeń i kłamstewek przychodzi mi coraz łatwiej, co nie znaczy, że jest łatwe. Nigdy nie jest. Raz nawet łatwiej było mi w żarcie wykrzyknąć w tłumie ludzi, że zabiłem człowieka, niż twarzą w twarz powiedzieć, że jestem gejem. Tak było. W czasie przeszłym, na szczęście...

Dawno przestałem już liczyć, kto wie. Nie jest to dla mnie żaden problem, to tylko drobna cząstka całego mnie, która przecież nic nie zmienia. Kto mnie zna w realu, ten wie. Niewątpliwie nie będę już blogowo opisywał każdego coming outu, bo niektórzy bliscy już wiedzą, a niewiele takich zamierzonych ujawnień mam jeszcze przed sobą, resztę napisze samo życie. Wciąż nie wie Tato.

Dając Wam czas na odpoczynek od tego bloga, męczyłem swoją osobą Kogoś innego :*, kto nieświadomie stanowił drobny, ale jakże niezbędny, bezcenny i piękny Kamyczek w moim życiu, dzięki któremu się odnalazłem i teraz czytacie bloga. Nie pamiętam już dokładnie tego, co wtedy usłyszałem. Tym, od czego się poznaliśmy, zagłuszałem w sobie pragnienie szczęścia i miłości. Moja dziewczyna była tematem pytań i życzeń już setek osób, ale dopiero tej jednej osobie udało się pozostawić w mojej głowie pytanie o osobiste szczęście, że o to też muszę zadbać. Gdyby tylko wiedziała, co tym spowoduje... i dobrze, że nie wiedziała, bo jeszcze by się zastanawiała, czy może ingerować i może by się rozmyśliła, a dzięki temu wszystko jest w możliwie najlepszym porządku :*. Wierzę w przeznaczenie, że tak właśnie miało być. Nie wiem, dlaczego wszystko dzieje się tak, poprzez tych a nie innych Ludzi i dopiero teraz, ale najwyraźniej tak ma być.

Poznałem lepiej Wspaniałych Ludzi oraz od nowa kilku nowych, spędziłem z nimi wiele jeszcze wspanialszych i beztroskich chwil. Niejedno wspaniałe miejsce widziałem, byłem tam, chodziłem i biegałem, jadłem i piłem, oglądałem i słuchałem, oddychałem, uczestniczyłem. W końcowej części już niestety sam. No pewnie, że wszystkie szczęśliwe wspomnienia są i tak moje. Ale chciałbym je dzielić z kimś szczególnym. Skoro nie mogę, Gonzo uwieczniał chwile aparatem. Podobno zdjęcia wyszły dobrze, ale i tak nie oddają w pełni piękna, które tam widziałem przez cały ten czas. W miejscach i przede wszystkim — w Ludziach i tym, co Ich łączy. I jeśli gdzieś dostrzeżono moje łzy, to wiedz, że to było ze szczęścia, wiedząc, że ten czas się niebawem skończy, tak by mógł rozpocząć się kolejny. Raz jeszcze, dziękuję! :*

Mika, Relax, Take It Easy z albumu Life in Cartoon Motion (2007)
[piosenka, która zawsze kojarzyć mi się będzie z żałobą po śmierci Mamy]

Mika, Celebrate ft. Pharrell, z album The Origin of Love (2012)

Jupiter Jones, Still z albumu o tytule jak nazwa zespołu (2011)

Herbert Grönemeyer, Männer z albumu 4630 Bochum (1984)

Die Toten Hosen, Tage wie diese z albumu Ballast der Republik (2012)

Kristoffer Hünecke ft. Dante Thomas, Diese Tage (2012)

Meat Loaf, I'd Do Anything for Love (But I Won't Do That)
z albumu Bat Out of Hell II: Back into Hell (1993)

Taio Cruz, World In Our Hands z albumu TY.O (2012)