Ludzie

Człowiek jest istotą z natury socjalizującą się, społeczną, towarzyską. Nawet ci z nas, którym głębsze relacje interpersonalne subiektywnie lub obiektywnie sprawiają trochę kłopotów np. ze względu na nieśmiałość, chorobę, traumę czy utratę zaufania do ludzi — choćby przejściowo mieli dość podłości tego gatunku, mimo wszystko potrzebują kontaktu z ludźmi. Osobistego, telefonicznego, coraz częściej z uwagi na odległości i łatwość komunikacji chociażby wirtualnego. Nasze otoczenie tworzą różne osoby: znajomi i przyjaciele z dawnych lub obecnych szkół, studiów, pracy, sąsiedztwa, parafii, działalności społecznej, wspólnego zajęcia i hobby, odwiedzanych miejsc. Dla wielu wciąż dużo znaczy rodzina, ta najbliższa i ta nieco dalsza lub całkiem daleka. Większość ma lub chciałaby mieć życiowego partnera lub partnerkę.

Zastanawiam się, co tak ludzi ciągnie do ludzi? Dlaczego siebie wzajemnie nie unikamy, jeśli potrafimy się krzywdzić i zabijać. Dlaczego siebie unikamy, jeśli potrafimy się kochać. Dlaczego się nie kochamy, jeśli mamy tysiące okazji, by to odczuć i okazywać. Dlaczego się nie szanujemy, jeśli życie pośród nas ludzi jest najwspanialszą i jedyną pewną rzeczą, która nas czeka w życiu. Dlaczego nie żyjemy, jeśli miłość jest zdolna przetrwać śmierć. Dlaczego nie umieramy, jeśli czasami tracimy wiarę w miłość i wolimy uciec od niej jak najdalej, byleby nie doznać krzywdy. Dlaczego w końcu nie uciekamy, gdy skrada się niepostrzeżenie.

Jakież to różne doświadczenia wpływają na nas, że niektórzy są towarzyscy a inni stronią od ludzi. Jedni dobrze się czują pośród członków własnej rodziny, inni z rodziną nawet na zdjęciu nie wychodzą najlepiej. Jedni uczestniczą w życiu społeczeństwa (zwłaszcza lokalnym czy wirtualnym), inni nie potrzebują mieć do czynienia z nikim poza najbliższym otoczeniem. Jednym odpowiada monogamia, inni potrzebują bliskości z większą liczbą ludzi równolegle. Jednym odpowiada życie singla, inni szukają lub znaleźli swoją połówkę.

Należę do tych szczęśliwców, których ludzie jeszcze nie dość skrzywdzili, a może tylko potrafię unieść się ponad doznane nieprzyjemności. Gdy zastanawiam się, dlaczego pragnę przyjaźni i miłości, nie umiem odpowiedzieć. Gdy mnie pytają dlaczego wcześniej nie otwierałem się na przyjaźń i miłość, nie znajduję usprawiedliwienia. Nie żeby to miał być grzech każdego, kto czuje się dobrze z samym sobą i nie potrzebuje w pobliżu do szczęścia innego człowieka. Tylko sobie taki zarzut stawiam ja sam, bo dopiero teraz żyję i chcę żyć zgodnie z moją naturą. A taki jestem, kocham ludzi, chcę dalej kroczyć przez życie, ale już nie sam.

Obserwuję w realu i wirtualu Osoby, których negatywne przeżycia (podobnie jak mnie kiedyś) blokują przed ludźmi. Nie chcą lub nie potrafią zaczynać związków, przyjaźni i znajomości, z obawy o powtórkę z przeszłości lub realizację  najgorszego. Realne i urojone przyczyny powodują, że ani nie są szczęśliwi samotnie, ani nie próbują tego stanu racjonalnie zmienić. Nie potrafię ocenić, na ile wmawiają sobie, że teraz nie potrzebują wokół siebie ludzi/człowieka, że w ich życiu aktualnie nie ma na to warunków, że już są wystarczająco szczęśliwi, a na ile tak faktycznie jest.

Zacząłem się nad tym zastanawiać dopiero teraz, gdy mi samemu samotność doskwiera coraz bardziej. Dopiero teraz dostrzegłem, że i ja nie interesowałem się dotychczas Ich życiem osobistym. To Ich sprawa, oczywiście, ale martwi mnie, że z nieznanych mi przyczyn (tak mało Ich znam...) albo wciąż nie ułożyli sobie żyć tak, jak na to zasługują, albo takiego życia w związku jeszcze (ponownie) nie pragną lub nie odważą się o nie walczyć. Nie oceniam nikogo poza samym sobą, ale o najbliższych znajomych po prostu po ludzku się martwię, chciałbym dla Nich jak najlepiej.

Czy żyjąc samotnie tak naprawdę trochę siebie nie oszukiwałem, że tak chcę? Że tak mogę aż do śmierci? Że jest mi z tym dobrze? Że mam jeszcze czas? Że miłość sama jakoś przyjdzie? Tak kiedyś sam myślałem, dopóki nie odważyłem się odmienić życie. Tu i teraz. A teraz czuję się jak idiota.

Life in Film, Idiot, 2010?

(wykonanie w ramach Milan 2010 Vogue's Fashion Night Out 

z cyklu Burberry Acoustic)