Gdy pedał siedzi obok

I ostatni dziś wpis, po pierwszym i drugim. Na czasie odsyłam też do wpisu o związkach partnerskich.

Brat Mamy obchodził rocznicę ślubu, z tej okazji spotkaliśmy się na Mszy św. w kościele i na obiedzie. Wszystko byłoby super, gdyby Ciocia z pogardą nie postanowiła wziąć na tapetę pedałów, o których istnieniu dowiedziała się mając 20 lat. Wstawiono mnie pomiędzy gwałcicieli i pedofilów, dano za przykład (tuż za związkami partnerskimi i zakazem bicia dzieci) jako przykład degeneracji społeczeństwa. Wujek tym razem nie dolewał oliwy do ognia, ale wydawał się popierać Ciocię tak jak poprzednio.

Naprawdę kocham i szanuję Ciocię i Wujka (ha, za to, że ze Sobą wytrzymują :P), ale nie potrafię robić dobrej miny do złej gry. Dlaczego to ja mam kłamać i milczeć? Ja, z natury otwarty, rozmowny, prawdomówny? Pokornie słuchałem, choć w środku kipiało. Chciałem wyjść, trzasnąć drzwiami, poczekać na zewnątrz. Chciałem powiedzieć: ależ Ciociu, pięć godzin siedzisz obok pedała i jeszcze się nie skapnęłaś, jeszcze się mną nie pobrudziłaś? 

Nie wyszedłem, pokornie przemilczałem. Podobno mina mi zrzedła i wszyscy zauważyli, gdy spoważniałem. Na szczęście dostało się wszystkim po równo, nie tylko pedałom, więc najwyraźniej nie wszyscy skojarzyli przyczynę. Później dopytywali, co się stało. Z milczenia wyczytali, że się może zakochałem (tak Ciociu... ha ha ha... żartuję... — nie żartowałem...). Dopiero na koniec Ojciec dopomógł, że za mało się wysypiam, więc dlatego przysypiam i zamilkłem.

W drodze powrotnej powiedziałem Tacie, jak źle i niekomfortowo się tam czułem i że było mi bardzo przykro. Usłyszałem w zamian, że nie powinienem podejmować tak szybko żadnych decyzji, dokładnie przemyśleć jeszcze wiele rzeczy. Wujkowi nie wygadać się nawet przypadkiem, nie prowokować konfrontacji, dopóki samo nie wyjdzie. Moje wyzywające milczenie i poważną minę, Tato chyba uznał za prowokowanie. Zapytałem Go, kto prowokuje: nienawistna Ciocia, czy replikujący gej? Mam z uśmiechem hipokrytycznie udawać, że nic się nie dzieje, gdy opluwają? Czy sądzi, że lepiej odłożyć konfrontację do czasu, gdy Wujek przypadkiem zobaczy mnie całującego się z facetem, którego najwyraźniej kocham? Swoją drogą, jeszcze jakiś czas temu nie spodziewałbym się, że jak gdyby nigdy nic, tak normalnie Ojcu powiem o moim całowaniu się z facetem. No OK, różnym osobom, ale że Ojcu!

Stwierdziłem, że mam dwie natury. Ten cały wewnętrzny spokój, cierpliwość, wytrwałość, powstrzymywanie emocji, pokorę i analizowanie sytuacji mam po Ojcu. Jeśli sam widzę lub ktoś mi tutaj zarzuca, że za długo czekam, za dużo analizuję, to już wiem, po kim to mam. Jeżeli kiedyś bardziej byłem, a teraz w sobie ponownie odnajduję: spontaniczność, niecierpliwość czy gwałtowne uzewnętrznianie emocji (włączywszy w to strzelanie fochów), to mam je po Mamie, tymże Wujku i Dziadku. Nawet sobie przypomniałem, że Wujek niejednokrotnie w krzyku i z trzaśnięciem drzwiami opuszczał swoją siostrę (Mamę) w trakcie rodzinnych spotkań. Więc choćbym był za spokojny, choćbym bywał zbyt raptowny, to mam i znam swoje granice, po których się łamię, w których moja cierpliwość się kończy. Niewątpliwie jestem sobą, ani nie działam za szybko, ani za wolno, po prostu w swoim tempie.

Dlaczego mam grać? Całe życie ten jeden mały puzzel mnie blokował, a teraz, gdy przestał, mam wrócić do początku? Mam zerwać kontakt? Nie chcę ani jednego, ani drugiego.

Co gorsza, gdybym na spokojnie porozmawiał z każdym, kto mnie zna, dopiero teraz jestem świadomy, że większość osób mnie zaakceptuje, bo mnie znają. Żadna z rozmów nie jest łatwa. Mojej godności nie umniejszają nawet poważne pytania: czy byłem się leczyć u psychiatry, czy ubieram się w sukienki (sic!), czy to boli, czy będę teraz obmacywał heteryków. Jest mi głupio, że takie pytania w ogóle padają. Póki co żaden z rozmówców mnie nie potępił, wszyscy zaakceptowali. Nie chciałbym przypisywać tego sobie, że tylko tak mówią, bo mnie znają, a innych gejów i tak nie zaakceptują. Być może. Nie mam pretensji, bo ludzie tyle o mnie wiedzą, że nic nie wiedzą, pozwoliłem im nie wiedzieć o mojej orientacji seksualnej, nie mieli w otoczeniu żadnych przykładów, to teraz im nie pasuję, to teraz muszę się tłumaczyć i sprostować kilka rzeczy. I tak jestem pozytywnie zaskoczony, że do tej pory otaczam się takimi wspaniałymi Ludźmi. Ale nie wszyscy tacy są.

Czy mogę więc liczyć po spokojnej rozmowie na zrozumienie i akceptację ultrakatolickiego, radiomaryjnego, pisowskiego i postsmoleńskiego Brata mamy i jego Żony? I co w związku z tym?

Nie podoba mi się myśl, że Wujek i Ciocia kiedyś sami się dowiedzą w sposób i w okolicznościach, na które nie będę miał wpływu. Że kiedyś to jedno z Nich może próbować skrzywdzić słowami i czynami nie tylko mnie (to Mu się nie uda), lecz Mężczyznę, którego wtedy będę kochał. Tak, wiem, niepotrzebnie analizuję. Mam to po Ojcu. A może po sobie. Po prostu, nie potrafię bezczynnie czekać na wojnę obronną.

I przyznam szczerze, że w tej chwili sam z siebie się śmieję, że mnie cokolwiek w tej sytuacji denerwowało. Owszem, mam prawo do emocji, do tego, że mi przykro, że to osoby bliskie, z którymi potrafię rozmawiać i które mnie szanują za to, jaki jestem w poznanym przez Nich zakresie, ale gdyby poznały wszystkie puzzle mojego życia, próbowaliby się wtrącać i musiałbym się radykalniej bronić przed zaszczuciem.Tylko czy mam się kim przejmować? Ciocią, która żyje w hipokryzji i średniowieczu (z całym szacunkiem dla wieków średnich)? Być niesłusznie potępianym przez taką osobę to zaszczyt.

O ile więc nie żywię do Niej urazy, dalej kocham i szanuję, w duchu śmieję się z Jej zacofania, to na żywo nie jest tak samo łatwo grać dobrą minę do złej gry.

The Boogie Town, Running z albumu 1 (z 2010 r.)